तो निघून गेल्यापासून तिची द्विधा मनस्थिती झाली होती. एकीकडे तिला नुपूराला त्याच्यापासून लांब ठेवायचं होतं पण त्याच्यासारख्या चिडक्या, अग्रेसिव्ह आणि संशयास्पद कॅरॅक्टरच्या माणसाबरोबर तिला एक अख्खा दिवस घालवायला नकोसंही वाटत होती. तिला फक्त एक खात्री झाली होती की तो नुपूर किंवा ती कुणाही एकीबरोबर दिवस घालवणार होता म्हणजे त्याला फक्त नुपुरामध्ये खास इंटरेस्ट नव्हता. त्याने ही ऑफर फक्त तिला आपला कंट्रोल सिद्ध करायलासुद्धा दिली असेल, उद्या तो येईलच कशावरून? पण त्याच्या स्पर्शाने, जवळीकीने तिच्याआत जी ठिणगी पडली होती ती काही विझण्याचं नाव घेत नव्हती, उलट आग पसरतच चालली होती.
"ओह, तुझं घर इथून जवळ आहे हे विसरलेच होते मी. गुलमोहर पार्कमध्ये ना? तुझे बाबा राहतात अजून तिथे?" ती किल्ल्याच्या भिंतीचा आडोसा बघून टेकून उभी रहात म्हणाली.
"हम्म, मी गेल्या बारा वर्षात त्यांना भेटलो नाहीये." तो तिच्याशेजारी भिंतीला टेकून हाताची घडी घालून समोर बघत म्हणाला. तिने घाबरून त्याचा मूड बदलला तर नाही म्हणून त्याच्याकडे पाहिलं, पण तो शांत होता. "त्यांना माहीतही नसेल आत्ता मी आठवडाभर इथे आहे ते."
"पण एखादा शो बघायला तरी आले असतील नक्की! मी 'ला बेला' उघडलं तेव्हा माझी अख्खी फॅमिली आली होती सेलिब्रेट करायला.." ती म्हणाली.
विक्रम दिवाण! उंच, भारदस्त व्यक्तिमत्व. समोरच्या माणसाचा वेध घेणारे हिरवट घारे डोळे, अगदी असीमसारखेच! पण असीमसारखी चमक आता त्या डोळ्यांत उरली नव्हती. झुकलेले खांदे, दमलेला सुरकुतलेला पण अजूनही जुन्या दिवसांची आठवण करून देणारा देखणा चेहरा आणि विरळ झालेले केस अश्या रूपात त्यांना पाहून तिला वाईट वाटलं. कितीतरी वर्षांनी बघत होती ती त्यांना. चेहराही आता बराच मवाळ झाल्यासारखा दिसत होता, नाहीतर लहानपणी त्यांच्या रागाच्या किश्श्यानी पेपरचे गॉसिप कॉलम्स भरलेले असत.
सोमवारची उदास सकाळ सोबतीला तुफान पाऊस घेऊन आली होती. खिडकीबाहेर नुसता करड्या धुक्यासारखा पाऊस दुमदुमत होता. बेला तिच्या केबिनमध्ये बसून समोर स्क्रीनवर टॅलीमधल्या आठवड्याच्या एंट्रीज चेक करत होती. टेबलभर सगळीकडे बिल्स, रिसीट्स आणि हिशोबांचे कागद पसरलेले होते. पण तिचं डोकं अजिबात चालत नव्हतं. काही टोटल अजिबात जुळत नव्हत्या. तिने चष्मा काढून टेबलावर ठेवला आणि खिडकीच्या पावसाने धुरकट झालेल्या काचेतून बाहेर पहात हातातली पेन्सिल चावायला लागली.
"बेला, माझ्याकडे एक भन्नाट आयडिया आहे" धाडकन उत्साहाने आत येत नुपुरा म्हणाली.
गेले दोन आठवडे पाऊस उसंतच घेत नव्हता. धरण भरून, सगळे दरवाजे उघडून पाणी सोडण्यात आले होते, तरीही वादळी पावसाची संततधार सुरूच होती. हायवेला दरड कोसळून वाहनांची रांगच रांग लागली होती. बेलाच्या आई-बाबांनीही पावसामुळे त्यांचं येणं कॅन्सल करून टाकलं. बेला सकाळपासून टीव्हीच्या लोकल चॅनलवर मेन रोडवर पाणी भरल्याच्या बातम्या बघत होती. 'ला बेला'च्या आजूबाजूला पाणी भरलं होतंच. तिने लगेच सगळ्या स्टाफला फोन करून सुट्टी दिली.
"जाताना मला कार वल्हवत न्यावी लागेल असं दिसतंय." तो तोंड वाकडं करत म्हणाला. "उद्या संध्याकाळपर्यंत मला परत पणजीला पोहोचायचं आहे. शो कॅन्सल झाला तर हेवी पेनल्टी बसेल."
त्याने पुढे येऊन तिच्या हातातले मग्ज घेत सेंटर टेबलवर ठेवले.
"बापरे, किती एकटं वाटत असेल असं नेहमी फिरत रहायला" ती सोफ्यावर बसता बसता म्हणसली.
"एकटं? विशेष नाही. एकटा तर मी हे शहर सोडून गेलो तेव्हा होतो." तो तिच्या नजरेला नजर मिळवत म्हणाला.
"हूं, बरोबर आहे. तुला कोणी एकटं सोडतच नसेल ना.." ती तिच्या मगमध्ये हळूच पुटपुटली.
"व्हॉट इज दॅट सपोज्ड टू मीन?" त्याने पटदिशी विचारलं.
