एक होती ठकू. स्वैपाकाच्या बाबतीत महानाठाळ. आईने स्वैपाक शिकवायचा प्रयत्न केला, पण ठकूने कधी दाद दिली नाही. कॉलेजबरोबर हजारो उद्योग असत, त्यामुळे ठकू घरी कमीच असे. मुळात स्वैपाकघरात खादाडीशिवाय इतर कशासाठीही जायची संकल्पनाच ठकूला फारशी पसंत नव्हती. वरण-भात आणि भरपूर दूधसाखरवाली उकळी कॉफी हे दोनच पदार्थ होते, जे ठकूला कुणाच्याही मदतीशिवाय सुरुवातीपासून शेवटापर्यंत जमत असत. पोहे आणि साबुदाण्याची खिचडी कशी करतात हे ठकूला फक्त बघूनच माहिती होते. पण ठकूला खाण्याबद्दल मात्र प्रेम होते.

(मला काही दिवसांपूर्वी दोन जणांनी ह्या आज्जी आजोबांचे खरे नाव सांगता येत नसेल तर काहीतरी काल्पनिक नाव दे, त्याने वाचायला मजा येईल, असे सांगितले होते, पण तसे केल्याने आणि मला त्यांची खरी नावं माहिती असल्याने माझा गोंधळ उडतो आणि मग माझा लिहिण्याचा फ्लो तुटतो, म्हणून मी हे करायला नकार दिला होता. आज पुन्हा एका वाचकाकडून तेच फार इन्सिस्ट करून सुचवले गेले, तेंव्हा मी एक आयडिया केली. आधी सगळा भाग लिहून घेऊन मग शेवटी प्रत्येकी एकेक काल्पनिक नाव ऍड केले आहे. आशा करते, सर्वांना हे लेखनशैलीतील बदल आवडतील.)

सिनियर केअर होममधल्या एक आयसोलेटेड रूममधून समाधानाने बाहेर पडल्यावर एखाद्या गोष्टीला आपण फार घाबरत असतो पण प्रत्यक्षात केल्यावर 'अरे! हे तर काहीच विशेष नव्हते. उगाचच आपण इतके घाबरत होतो' , असेच वाटले मला. अर्थातच यात रिस्कही येतेच. पण डॉक्टर ती रोज घेतातच ना? शिवाय त्यांचे काम खरोखरच चॅलेंजिंग, स्किलचे आणि रिस्कचेही असते, त्याची तर माझ्या रूमव्हिजिटशी आणि लांबूनच दोन शब्द बोलण्याशी काहीही तुलना नाही होऊ शकत.