थंडीची वाट बघत आणि तरी जास्तीचे मिळालेले उन्हाचे दिवस एन्जॉय करत असतानाच, काल तापमान सर्र्कन खाली आलं. तोवर बाहेर पानगळीचे चित्र दिसले, तरी घरात Autumn फील येत नव्हता. लाल भोपळा आणि त्याचे अनेक प्रकार स्वयंपाकघरात दाखल होऊन महिना झाला, पण केक झाला नव्हता. आजच्या थंडीने मात्र अगदी तो दालचिनीचा वास आठवून लगेच केक केला. एक पाककृती बघून त्यात बदल करायचे ठरवले, बेकिंग मध्ये हे जरा धाडसच होतं, पण केक चांगला जमल्यामुळे एकदम आनंदी आनंद झाला.
(एखाद्या धक्कादायक घटनेनंतर मनात त्या अनुभवाची एक भीती बसते, त्याला PTSD (post traumatic stress disorder) म्हणतात.)
----------------
आपण केलेल्या गोष्टी/चांगलेचुंगले / मेहनतीने केलेल्या पाककृती विसरून जाणारा किंवा 'रिप्लेस मेमरी' असणाऱ्या नवरा असलेल्या मैत्रिणींना समर्पित....
एकदा मी घंटाभर गॅस जवळ तोंड लाल करून 'लखनवी बिर्याणी' केली होती, नवरा आल्यावर 'आज भाजीपोळी नाही का' म्हणाला. तेव्हापासूनच काही आयडिया हाताशी ठेवल्यात... फक्त मुलींसाठी.
ओदारीला आल्यापासून पास समोर दिसत होता. बेस कॅम्पला तर अगदी समोर होता. हा तर चुटकीसरशी चढून जाऊ. हा ट्रेक डिफीकल्ट कॅटेगरी आहे, इथवर येताना अनेकदा अनुभव घेतलाय, पण कोणत्याही ट्रेकचा सगळ्यात कठीण भाग असतो तो समीट. ते तर समोर दिसतय आणि सहज अचीव्हेबल आहे हे ही कळतय मग अजून डिफीकल्ट काय असेल ?
नाही म्हणायला उतरतांना कठीण रस्ता आहे हे आठवत होतं पण एवढे कठीण चढ चढून आलो आहोत, आता उतरायचं तर आहे मग काय ! असंही वाटत होतं.
