ती खेळतेय तो एक जुगारच आहे हे तिला समजत होते. जोपर्यंत तिला आदित्यकडून काही कॉन्टॅक्ट होत नाही तोपर्यंत शांत बसावे लागणार होते. इतके करूनही ती पूर्णपणे चुकीची असण्याचीही शंभर टक्के शक्यता होती. सध्यातरी हा फक्त एक वेटिंग गेम होता. किती काळासाठी ते कोणीच सांगू शकत नव्हते.
"अगर उसे बात करनी है, तो वो मुझे कॉल कर सकता है." ती शांतपणे म्हणाली.
"ये मै तो उसे नही कहनेवाला."
हम्म बरोबर, तो कुणाचे सल्ले ऐकतच नसणार.
"तुम जो उसका इंटरव्ह्यू लेने गयी थी, ये सब उसके बारेमे तो नही है? क्यूँकी वो कल, मैने उसे एक चान्स दिया था, उसका करियर सेट हो जाता लेकीन उसने ना कहां.. ऐसे कुछ बडबडा रहा था. मेरी कुछ समझमे नही आया."
"हम्म, उसीके बारेमे है सब. मै अभी सब तो बता नही सकती लेकीन तुम्हे पॉसिबल हुआ तो उसे मेरा इक मेसेज जरूर दे देना. उससे कहना मै एक भी वर्ड तब लिखुंगी जब वो मेरे सामने बैठकर मुझे फेस टू फेस आन्सर्स देगा. नही तो फर्गेट इट."
हे असं चालणार नाही' आदित्य मनोमन ठरवत होता. उर्वी इथे अचानक येऊन थडकली हे त्याला अजिबात पटले नव्हते. ती दिसल्यावर तिला घरातच घ्यायचे नव्हते पण ती इतकी थकलेली, गारठलेली होती की शेवटी तिला उचलूनच न्यावे लागले. त्याच्यासमोर दुसरा ऑप्शनच नव्हता. ठीक आहे, घरात आली तर आली पण तो तिला कणभरही माहिती मिळू देणार नव्हता. ना तिच्याशी कामाशिवाय काही बोलणार होता. फक्त हो, नाही मध्ये उत्तरे द्यायची आणि वादळ जरा थांबले की लगेच तिला पिटाळून लावायचे हाच त्याचा प्लॅन होता.
सकाळी उठल्याबरोबर उर्वीने पहिलं काम कुठलं केलं असेल तर माया कासेकरांना कॉल करून त्यांना भेटायची वेळ ठरवली. सकाळपासून आईबाबांबरोबर मजेत वेळ कसा गेला ते तिचे तिलाच कळले नाही. आईच्या हातचे चविष्ट खाणे-पिणे, गप्पा आणि झोप एवढाच एक कलमी कार्यक्रम रिपीट मोडवर सुरू होता.
चार वाजता भेटायची वेळ होती त्यामुळे ती साडेतीनला घरातून निघाली. कार पार्क करून येईपर्यंत मायाकाकू दार उघडून पायरीवर तिची वाट बघतच थांबल्या होत्या. बाहेर अरोकारीयाच्या पाच फुटी झाडाला त्यांनी बारीक पिवळे फेअरी लाईट्स गुंडाळले होते. उर्वी आल्यावर तिच्या खांद्यावर थोपटून त्या आत घेऊन गेल्या.
"खरंच! त्याचा खरा झगडा स्वतःशीच आहे."
तिने मान्य केले होते. तिच्याइतक्याच त्रासातून तोही जात होता. तिला दिवाळीत झालेल्या त्यांच्या गप्पा आठवत होत्या. एकमेकांना सांगितलेली त्यांची स्वप्नं कितीही वेगळ्या वातावरणात राहिले तरी एकमेकांसारखीच होती. त्यांच्यात न सांगता येण्यासारखा एक बंध निर्माण झाला होता. तरीही ती कदाचित त्याच्या प्रेमात वेडी झाल्यामुळे असा विचार करायची शक्यता होती. पण जर आदित्यला मनापासून ह्या नात्याबद्दल शंका असेल आणि तिच्यापासून लांब रहायचे असेल तर ती त्याच्या वाटेत येणार नव्हती. ती विचारात पडली होती.
ह्या पाककृतीला डाएट म्हटलंय कारण ह्यात खवा, साय वापरलेले नाही. नॉनफॅट मिल्क पावडर वापरली आहे ( पुण्यात चितळ्यांची आणते मी ) माझ्या फ्रीझरमध्ये नेहेमीच स्किम्ड मिल्क पावडरचे पाकीट असते. पंजाबी भाज्या उदा. बटर चिकनची ग्रेव्ही, पालक पनीर, शाही पनीर, मेथी मटर मलई आणि सूप्स ह्या सगळ्यात मी ती सढळहस्ते वापरते. क्रीमी चव आणि दाटपणा असे दोन्ही साध्य होते आणि कॅलरीज प्रचंड वाचतात.
साहित्य : १ मेथीची जुडी ( फार मोठी नको )
१ वाटी मटार
२ चमचे तूप, कांदा परतण्यासाठी तेल
१ मोठा कांदा, ७-८ काजू, पाव वाटी दूध ग्रेव्हीसाठी
१ मोठा चमचा लसूण पेस्ट किंवा ड्राय गार्लिक पावडर
मैत्रिणींनो सध्या सगळीकडे कोरोनामुळे वातावरण भीतीदायक आहे. अशात माझ्या सीए करणाऱ्या मुलाच्या सरांनी हजर व्हा न असं सांगितल्यामुळे नाईलाजाने त्याला पुण्याला पाठवावं लागलं. सध्या बाहेर मेसमध्ये फक्त पार्सलसेवा ती सुद्धा सात वाजेपर्यंत सुरू आहे त्यामुळे शक्यतो घरगुती डबा असलेला बरा म्हणून तो इथून जाण्यापूर्वी दोन्हीवेळा डबा लावला. नाश्त्याला भरपूर सुका खाऊ दिला. चहा, कॉफी वरण भात घरी करता येईल एवढी राईसकुकर वगैरे तयारी दिली.
डायरीच्या आजच्या भागात मी गैरसमज कसे निर्माण होऊ शकतात आणि सुसंवादाने प्रश्न कसे सुटू शकतात, ह्याचा मला आलेला एक अनुभव सांगणार आहे.
मागच्या आठवड्यातली गोष्ट आहे. मी त्या दिवशी ड्युटी संपवून घरी गेले आणि क्वारंटाईन फ्लोअरवर एक नवीन आज्जी दाखल झाल्या. दुसऱ्या दिवशी माझ्या कामाच्या स्वरूपानुसार त्यांना भेटायला गेले, तेंव्हा त्यांनी सांगितले, त्यांना श्वासाचा आजार आहे आणि अजूनही त्यांचा पफ आणि औषधं पोहोचलेली नाहीत. त्यांना श्वास घ्यायला त्रास होतो आहे.
