एक झण्ण आहे माझ्या गाभ्यात.
तो बाहेरचं फार काही आत झिरपू देत नाही.
तो ग्लानी तुटू देत नाही.
आत येणारी कुठलीही संवेदना तो नाकारतो.
लिखित शब्द, चित्रित कथा
कशातही अडकू देत नाही.
'ते करायचंय ना? यात काय वेळ घालवतेस?'
ज्यात त्यात हेच टोकत राहतो तो.
मी कशातच अडकू शकत नाही.
मी कशातच थांबू शकत नाही.
मी थांबून काहीच करू शकत नाही.
मी गुंगीतच असते.
डोळ्यासमोर चालू असतात
माझ्या गाभ्याला स्पर्शही न करू शकणाऱ्या कहाण्या,
अविरत दळले जाणारे विनोद,
याच्या त्याच्या नावाची अवतरणे,
गुंगी तुटत नाही.
माझ्या आत काही झिरपत नाही.
त्याच्या तिच्या माझ्या दुःखाने
उन्मळून, कोसळून पडू देत नाही.
"तुमने उसे ढुंढ लिया!! सचमे??" फोनवर पलीकडून अना अत्यानंदाने किंचाळत होती. तिचा अजिबात विश्वासच बसत नव्हता.
उर्वी शिमला एअरपोर्टवरच्या तुरळक गर्दीतून एका हाताने आपली ट्रॉली बॅग खेचत, दुसऱ्या हातात सेलफोन धरून अनाला उत्तरे देत होती. बॅगेज क्लेम करून गुळगुळीत फरशीवर तिच्या मिडीयम हिल्स टॉक टॉक वाजवत ती पटापट दाराच्या दिशेने निघाली होती.
"अभी तक ढुंढ नही लिया, बट आय एम क्लोज!" मान वाकडी करून फोन धरत एकीकडे पर्समध्ये काहीतरी शोधता शोधता ती म्हणाली.
सिनिअर केअर होममधल्या चष्मेवाल्या आज्जींना भेटून आणि त्यांच्या चेहऱ्यावरचा आनंद बघून खरंतर मी माझ्यावर सोपवलेल्या गार्डन ड्यूटीवर जायला हवे होते, मोकळी हवा, छान कडक पण बोचरे नसणाऱ्या उन्हाचा आस्वाद घेत आनंदी आणि हेल्दी आज्जी आजोबांसोबत गप्पा मारायला खाली गार्डनमध्ये असायला हवे होते, पण कुणास ठाऊक का, माझी पावलं नेहमी स्वतःच्या विश्वात हरवलेल्या एका आज्जींच्या रूमकडे वळली. रूममध्ये जाण्यापूर्वी प्रोटोकॉलनुसार वरच्या लेअरवरचे ग्लोव्हज कचऱ्यात फेकून दुसरे घातले.
बा ची हाळी ऐकता बरोबर जवळ जवळ झाडावरून खालीच पडला हनुमंता. अंगणातलं पेरूचं झाड म्हणजे त्याच्या साठी एक घरंच घरच होतं- जिथं तो त्याच्या बा आणि त्याच्या बाच्या कटकटीपासून सुरक्षित राहू शकत होता.
हणम्यातला 'म' म्हणेपर्यंत जर बाच्या समोर उभं राहिलं नाही की दिसेल त्या काठीने बा त्याला सोलून काढायचा.
'चिंचा पाडून ठेवल्यात. पोती रचून ठेवलीत. लाकडाच्या ढलप्या फोडून सरपण गोळा करून ठेवलं. आता काय काम राहिलं बरं?', असा विचार करतंच करतच हणम्या बाच्या समोर धडपडला.
"नेटवर्क नही है, लेकीन उसके पास इमर्जन्सी के लिए एक सॅटेलाईट फोन है. पैसे बहोत ज्यादा लगते है लेकीन अब तुमसे बडी इमर्जन्सी क्या हो सकती है!" तो परत ऍटीट्यूड दाखवत म्हणाला.
त्याने चार पाच वेळा प्रयत्न करूनही फोन लागला नाही.
"नही लग रहा, मेराभी नेटवर्क गडबड है शायद. ठीक है और बरफ के पहले पहूचने का ट्राय करते है." त्याच्या अंगात जाडजूड जॅकेट होतंच, आता त्याने कानावर इअरमफ लावले.
मी अशी हार मानणार नाही, मी शेवटपर्यंत लढेन.. म्हणत तिने डोळे उघडेपर्यंत तो लांडगा तिच्यापर्यंत पोचला होता. तिच्या गळ्याजवळ त्याचा धापापता गरम श्वास जाणवला. आणि ती जोरदार किंचाळली.
"सीडर, सिट!" अचानक समोरून मोठा, गंभीर आवाज आला.
अचानक तो गरम श्वास नाहीसा होऊन तिथे पुन्हा बर्फाचे कण जमू लागले. ती धडपडत कशीबशी अर्धवट उठून हातांवर रेलली तेव्हा समोरच्या अंधुक काळोखातून एक आकृती तिच्या दिशेने येताना दिसत होती. त्याच्या अवतीभवती वारा आणि बर्फ घुमत होता त्यामुळे चेहरा दिसत नव्हता, तरीही त्याचे मजबूत पाय झपाट्याने अंतर कापत होते.
वेशभूषेचा इतिहास शिकताना समाज, राजकारण, अर्थशास्त्र, विज्ञान अश्या सर्व गोष्टींच्या इतिहासाला समजून घेतल्याशिवाय पुढे जाता येत नाही. थोडक्यात आपले कपडे हे आपल्या जगाची कहाणी सांगतात असं म्हणता येईल. हे सगळं कसं एकमेकांशी जोडलेलं असतं ते मला फार गमतीशीर आणि महत्वाचं वाटतं.
आज्जी-आजोबांची डायरी: भाग २३
आज माझ्या बाबांचा वाढदिवस असल्याने आणि मी अशाप्रकारच्या सामाजिक कामाचा भाग होण्यामागे त्यांची खूप मोठी प्रेरणा असल्याने डायरीचा आजचा भाग बाबांना समर्पित आणि त्यानिमित्ताने बाबांच्या स्वभावाचे काही पैलू सांगायला मला आवडतील..
सर्वप्रथम बाबांना ७२व्या वाढदिवसानिमित्त अनेक हार्दिक शुभेच्छा.
आणि त्यानिमित्ताने बाबांच्या स्वभावाचे काही पैलू सांगायला मला आवडतील..