सिनियर केअर होममधल्या माझ्या नोकरीचे स्वरूप ह्या सोमवारपासून बदलेले, हे मागच्या भागात लिहिले आहेच. तर त्यानुसार क्वारंटाईन केल्या गेलेल्या आज्जी आजोबांना वेगळ्या मजल्यावर ठेवले गेलेले असून आता त्यांच्यासोबत क्वालिटी टाईम घालवणं ही अर्ध्या दिवसाची माझी ड्युटी ठरवली गेली असून लंचब्रेकनंतर गार्डनमधल्या आज्जी आजोबांसोबत बोलणे असे माझे काम ठरले. सोमवारच्या कामाबद्दल मागच्या भागात लिहिले आहेच.
लॉकडाऊन सुरू झाल्यावर काही दिवस tp केला पण नंतर वेळ जाता जाईना, आजूबाजूचं वातावरण पाहुन उगाच नको ते विचार डोक्यात येऊ लागले म्हटलं आता मेंदू मेजर बिझी राहील अस काही करायला हवं. विणकाम स्ट्रेसबस्टर आहेच, म्हणून ते सुरू केलं, ताजी फुलं/हार बाप्पा साठी बंद झाले म्हणून एक छानसा हार विणला पण ते आधी केलेलंच काम होत त्यामुळे फार वेळ नाही लागला. आधी न केलेलं आणि कठीण काम हातात घ्यायचं होत, बऱ्याच दिवसांपासून हा वाघोबा विशलिस्ट मध्ये येऊन बसलेला पण लैच वेळखाऊ प्रकरण म्हणून नंतर करू नंतर करू अस म्हणत राहतच होता. मग तोच निवडला.
गेले काही महिने एका गटाबरोबर पर्यावरण विषयाचा अभ्यास करते आहे त्यातून तयार झालेले काही विचार इथे मांडण्याचा प्रयत्न करत आहे. यातील काही गोष्टी तुमच्या माहितीच्या असतील आणि काही नवीन असतील पण साकल्याने विचार केला तर आपल्यातल्या प्रत्येकाला यातून एक विचारांची नवीन दिशा सापडेल अशी मला आशा वाटते.
आयसोलेटेड फ्लोअरवरच्या मूळच्या टेलर असलेल्या ८५ वर्षांच्या आज्जींसोबत एका तासाच्यावर वेळ घालवल्यानंतर मी दुसऱ्या आज्जींना भेटायला गेले. ह्या आज्जींना सोमवारी थोडक्यात भेटले, त्याआधीही मी एकदा भेटलेले होते, पण ते त्यांच्या खोलीत खालच्या मजल्यावर.. तेंव्हा त्या आयसोलेटेड नव्हत्या.
त्यांच्या रूममध्ये घरून आणलेले छान फर्निचर होते. गप्पांच्या ओघात त्यांनी स्वतःविषयी बरीच माहीती त्यावेळी दिलेली होती. त्यांनी सुईण म्हणून आणि नर्स म्हणूनही अनेक वर्षे हॉस्पिटलमध्ये काम केलेले होते.
सगळ्यांनाच आता पर्यंत समजल असेल कि यापुढे आपल्याला करोना सोबत वाटचाल करावी लागणार आहे. अगदी लॉकडाऊन संपल्यावर सुध्दा करोना ठोस उपचार उपलब्ध होत नाही तोपर्यंत आपल्या सोबत असणार आहे.
आपले नेहमीचे PPE (personal protection equipment) आपणं वापरतो आहोत च पण त्याव्यतिरिक्त ही काही गोष्टी आहेत ज्या आपण सगळ्यांनी आपापल्या आयुष्याचा एक भाग म्हणून अंगीकारले पाहिजे. आता ते काय हे पाहुयात :
ही लेखमाला मी लेकाचे हायस्कूल ग्रॅड्युएशन झाले तेव्हा दुसर्या संकेतस्थळावर लिहिली होती. इथे बर्याच मैत्रीणींची मुलं मिडलस्कूल सुरु करत आहेत त्यांना कदाचित याचा उपयोग होईल म्हणून पुन्हा इथे डकवतेय.
विचार करूनही तिला कुठलीही थाप माराविशी वाटली नाही, त्यामुळे तिने खरेच काय ते सांगून टाकायचे ठरवले.
"यू आर राईट! मी रिपोर्टरच आहे, द सिटी बझ कडून आले आहे. पण माझ्यावर विश्वास ठेवा इथे येण्याचा माझा हेतू वेगळा आहे." अशी सुरुवात करत तिने तिथे दारातच उभी राहून त्यांना तिची कामाची सुरुवात, सोसायटी पेज, पार्ट्या, खरी पत्रकारिता वगैरे सगळे समजावून सांगितले आणि आदित्यवरची स्टोरी तिच्या करियरसाठी कशी आणि किती महत्वाची आहे तेही सांगितले. एकेक गोष्ट ऐकताना हळूहळू त्यांच्या चेहऱ्यावरचा राग कमीकमी होत जाऊन किंचितसे हसू आले होते. शेवटी हळूच मागे होत ये म्हणून त्यांनी तिला हाताने इशारा केला.
लागणारे जिन्नस:
१, २ कांदे, ४,५ लसणीच्या पा़कळ्या, धणे-जिरे १/२ टीस्पून प्रत्येकी, ३,४ लाल सुक्या मिरच्या, थोडी चिंच, गूळ, मीठ.
क्रमवार पाककृती:
कांदे सालं काढून गॅसवर भाजून घ्यावेत. धणे-जिरे व सुक्या मिरच्या कोरड्या भाजून घेऊन मिक्सरमध्ये वाटून घ्यावेत. कांदा गार झाल्यावर मिक्सरमधे वाटून घ्यावा. त्याचबरोबर लसणीच्या पाकळ्या, चिंच, गूळ, मीठही काढावे. नंतर सर्व एकत्र करावे.
अधिक टिपा:
ही चटणी भाकरीबरोबर छान लागते.
(खूप वर्षांपूर्वी ही रेसिपी माबोवर टाकली होती)