घरी दूध खूप शिल्लक होतं म्हणून पनीर करून काहीतरी करायचं ठरवलं. घरी पनीर पहिल्यांदाच करत होते. मग कुणाल कपूरची रेसिपी बघून दोन लिटर उकळत्या दुधात मीठ घातलं, एका लिंबाचा रस घातला पण हाय रब्बा दूध फुटतच नव्हतं. पुन्हा एक लिंबू पिळून ढवळा मारून दहा मिनिटं रामभरोसे उकळत ठेऊन पुस्तक वाचत बसले. थोड्या वेळाने पनीर झालं एकदाचं. मग ते कापडात बांधून, थंड पाण्यात घालून, पिळून फ्रीजमध्ये ठेवलं आणि पुढचा कार्यक्रम सुरू केला.
पंचवीस डिसेंबरची सुट्टी यापलीकडे लहानपणी कधीच नाताळशी फार संबंध आला नाही. जपानला गेले तेव्हा विमानतळावर अगदी सिनेमात पाहिल्यासारखं सजलेलं ते ख्रिसमस ट्री प्रत्यक्ष बघून एक फोटो काढला होता. जर्मनीत आल्यापासून तर ख्रिसमस आणि त्याआधीपासूनची दिसणारी तयारी सगळं जवळून अनुभवलं, त्यातही खास जर्मन लोकांच्या परंपरा समजत गेल्या. गणपती, दिवाळीसोबतच ख्रिसमसच्या पण दर वर्षीच्या आठवणी आता जमा झाल्या.
काही महिन्यांपूर्वी साधना मासिकात शरद बाविस्कर या माणसाची ओळख, काम यांच्याविषयी वाचलं. त्यांचं पुस्तक आलय असंही वाचलं. वाचायला हवं अशी नोंद घेतली मनाने. आणि लकीली नवऱ्याने हे पुस्तक मागवलं. परवा ट्रेनमधे पुस्तक हातात घ्यायला सवड मिळाली आणि पुस्तक पूर्ण करूनच थांबले.
मला लिहायला काही चांगलं येत नाही, पण या पुस्तकाच्या विषयी लिहिल्याशिवाय रहावेना.
