बाहेर खाण्याच्या बाबतीत अनिवासी भारतीयांमध्ये दोन प्रकारचे लोक दिसतात, एक ज्यांना इथेही बाहेर रेस्टॉरंट मध्ये भारतीय जेवण आवडतं आणि दुसरे ज्यांना ते आवडत नाही. जे इथे बाहेर भारतीय नको असे म्हणणारे असतात, त्यांची कारणं वेगवेगळी असू शकतात. कुणी म्हणतात की घरी ते खातोच, पुन्हा बाहेर काय तेच? कुणी म्हणतात की इथे भारतीय म्हणजे फक्त पंजाबी, त्याच चवी सगळीकडे त्यापेक्षा ते नको, किंवा अजून काही आपापली कारणं असू शकतात. तर काहींना भारतीय पदार्थ आवडतात म्हणून, घरी स्वयंपाकाचा कंटाळा आला म्हणून तिथे जायला आवडतं.
जर्मनीतल्या ख्रिसमस मार्केट्स मध्ये मिळणारा चटपटीत असा हा खाद्यप्रकार. खरंतर गावागावात वर्षभर असे अनेक मार्केट्स लागतातच, वसंत ऋतूची सुरुवात म्हणून, उन्हाळ्यात तर अगदी रेलचेल असते, पुन्हा ऑक्टोबर मध्ये पानगळीच्या दरम्यान आणि मग शेवटी ख्रिसमस मार्केट्स. इतर वेळी बहुतांशी फक्त विकेंडला, सुट्टी दरम्यान ही मार्केट्स असतात. पण ख्रिसमस मार्केट्स नोव्हेंबरच्या शेवटी चालू होतात आणि २२-२३ डिसेंबर पर्यंत असतात. स्थानिक तर असतातच, अनेक पर्यटक सुद्धा खास ख्रिसमस मार्केट्स बघायला येतात. या मार्केट्स मध्ये हमखास एक स्टॉल तरी या मशरुम्सचा असतोच. एका भल्या मोठ्या पॅन मध्ये हे मशरुम्स शिजत असतात.
मस्त भरपेट पुरणपोळी मसालेभात खाऊन आता छान ताणून देऊ..
आज शनिवार आहे, दुपारची झोप हवी म्हणजे हवीच...
आज सुट्टी आहे, दुपारी झोप काढणार आहे मी मस्त...
वामकुक्षी घेतो फक्त, अर्धा तास, जास्त नाहीच पण झोप हवी..
प्रवास झाला आहे रात्रभर, आता दुपारी भरून काढेन झोप...
अशी अनेक वाक्य तुम्ही ऐकली, खरंतर स्वतःच अनुभवली असतील. कारण majority लोकांना दुपारची झोप आवडते. आणि याच्या अगदी उलट म्हणजे दुपारच्या झोपेची फार सूत जुळत नाही अश्या मायनॉरिटी गटात मी असते.
रिटायर होताना तुमच्याकडे एखादा छंद असेल तर मिळालेला मोकळा वेळ अगदी आनंदात जातो म्हणतात.
आणि ते किती खरंच आहे हे माझ्या आईकडे उमा महादेव मठकर हिच्याकडे बघितल्यावर लक्षात येईल.
ही देवी-स्तवन रागमाला मला गेल्या नवरात्रीत कोणीतरी पाठवली आणि पहिल्यांदाच ऐकून मी अगदी मंत्रमुग्ध होऊन गेले. त्यानंतर असंख्य वेळा मी या गाण्याची पारायणं केली आहेत. आणि प्रत्येक वेळी पवित्र अशी अनुभूती मनावर गारूड करते. मन शांत करून टाकणारा दैवी अनुभव मला जाणवत जातो.
टॉप गनः विमाने, टॉम कृझ, बाइक्स, लेदर जॅकेट्स, डेंजर झोन, कॉल साइन चार्ली, वॉच द बर्डी, गुड नेस ग्रेशस ग्रेट बॉल्स ऑफ फायर!!!
१९८६ मध्ये चित्रपट आला तेव्हा लगेचच लोकप्रियतेच्या शिखरावर विराजमान झाला. एक प्रकारे अमेरिकन नौदलाची, नौदलातील वैमानिकांच्या नोकरीची जाहिरातच म्हणत असत. आजही ह्या चित्रपटाला एक कल्ट फॉलोइन्ग आहे. भारतातही फॅन्स आहेत.
थँक्सगिव्हिंग संपला आणि डिसेंबर आला की ख्रिसमस डेकोरेशन, व्हेकेशन, हॉलिडे प्लॅनिंग, काही नाही तर नुसतं सुस्त होऊन थंडीचा आस्वाद घेणे याबद्दल माझे डेड्रिमिंग सुरू होते. थंडी स्पेशल खाऊ तर आठवतोच(माझ्यासाठी क्रॉसाँ+देसी पॅटी) पण हॉलिडे स्पेशल मुव्हीज व पुस्तकंही आठवायला लागतात. हा धागा मुव्हीसाठी. मला वाटतं पुस्तकांचा पण काढावा! :)
तर- ख्रिसमस, थंडी म्हटलं की मला पुढील मुव्हीज आठवतातच! आणि मी ते दरवर्षी न चुकता पाहते. होम अलोन, जिंगल ऑल द वे, लव्ह अ‍ॅक्चुअली, ख्रिसमस विथ द क्रँक्स, लास्ट हॉलिडे आणि हल्ली हल्लीच मैत्रीणवर कळलेला पण या यादीत आलाय- द हॉलिडे.
दिवसभर एकमेकांची अखंड सोबत
चंचल आहेत दोघेही पण जमलेलं आहे त्यांचं गणित..
कधी उधाणून, आनंदाच्या गर्जना करत फेसाळणारा तर कधी निशब्द हलक्या तरंगानी माया दाखवणारा एक
आणि कधी तापवून अक्षरशः गुदमरुन टाकणारा तर कधी थापटण्याहून हलकी वाटावी अशी ऊब देणारा दुसरा.. पण त्यांचंते समजून घेतात एकमेकांना.. उमजून चालतात..
कधी कधी मात्र निरोपाच्यावेळी असा नेमका संदेहाचाढग येतो मध्ये..निरोपाशिवायच दिवस संपतो..सकाळची प्रतीक्षा रात्रीला नको तेवढी लांबवते आणि त्या सगळयात एकमेकांच्या साथीचीओढ मात्रा अजूनच घट्ट झालेलीअसते.. त्या ढगाच्याही नकळत.. खऱ्या अंतरीच्या नात्यांचंही असंच होतं..
