५२ एच झी.....

वेळी अवेळी, तप्त दुपारी,
खोल रांगड्या महासागरी
तू खर्ज स्वरात गाणे गात विहरतोस.

बाहेरच्या जगाचे चटके बसले कि
मी देखील अंतर्मनात एक सूर मारते.

कितीक बोटी आल्या गेल्या
अन काही चुकार पाणबुड्या़

काहींनी प्रदूषण केले
काहींनी फेकली शिळी दया

माझ्या अंतरंगातले गाणे कोणाला समजलेच नाही
माझ्या अंतरंगातले गाणे कोणाला समजलेच नाही.

तू कोण?
एक मासा, एक जीव की एक अगम्य शक्ती?
मी कोण ?
एक स्त्री, एक शरीर की एक अव्यक्त व्यक्ती?

जगण्याचे देणे देउन संपले कि उरलेल्या श्वासात,
आता मला फक्त माझे सूर हवेत.
अड कायचे नाहीए विषारी शैवालात

ती येते...

मी लाख विनवुनी पाही.
ती मला जुमानत नाही.
कोंडता उफाळुन येते.
ये म्हणता दडून राही.

कधी पारंपरीक साज
अन् वाणी ठसकेबाज.
कधी अलंकार त्यागुनी,
पांघरून घेई लाज.

कधी गालावरचा तीळ,
कधी देवावरची भक्ती.
कधी निसर्ग हो रमणीय,
कधी प्रेमामधली शक्ती.

कधी खळाळ होइ झर्‍याचा,
कधी लाटांवरती नाचे.
कधी सुसाट बोलत राही,
कधी शब्द होति सोन्याचे.

कधी नियम पाळुनी सारे,
आदर्श बालिका होते.
कधी वरुनि मुक्तछंदाला,
बंधने झुगारुन देते.