सारे चाफे गाव निद्रादेवीच्या आधीन झाले होते. गावात कोणाला कल्पनाही नव्हती की उद्याचा सूर्योदय गावासाठी एक भयमुक्त जीवन घेऊन अवतरणार होता, सारी संदिग्धता दूर करुन.... केवळ सुमीतमुळे !!!
खरंतर दोन तीन मिनिटांत घडलेल्या प्रसंगाचं एवढे काय कौतुक. पण प्रसंग लक्षात राहिला हे मात्र खरं.
कुठल्याही मॉलमध्ये असते तसली ब्रॅंडेड कपड्यांची भलीमोठी शोरूम. वीकेंड शॉपिंगसाठी जमलेली जत्रा. मी आणि माझा हीरो त्या जत्रेत सामील. मी लेडीज सेक्शनमधून तीन चार टॉप उचलले आहेत, हीरो एक लाल टीशर्ट माझ्याकडे देऊन “हा घे. तुला छान दिसेल” असं सांगतोय.
“ट्रायल घेऊन बघू की” मी त्याला हटकते. त्याला ट्रायल रूमच्या बाहेर वाट बघायला आवडत नाही. त्याला खरंतर शॉपिंग करायलाच आवडत नाही. पण मी बधत नाही. मी शोधलेले इतर कुठलेही कपडे त्याला तसेही कधी आवडत नाहीत.
एका तपापुर्वी लिहिलेली माझी ही कविता इथे आणतेय. सध्या अप्रकाशित केलेल्या माझ्या जुन्या ब्लॉगवर होती आणि ऑर्कूटच्या जमान्यात मराठी कवितांच्या फोरम मधेही टाकली होती.
परवा बोलता बोलता एका मैत्रीणीने हिची आठवण काढली म्हणून शोधून वाचली..
तो पाऊस,
जेव्हा मला भेटला होता ना
तेव्हां तो वेडाही नव्हता
आणि माझाही नव्हता...
तो एक
ढगांच्या गडगडाटा शिवाय,
आणि भेदरवणा-या वा-याशिवाय,
कोसळणारा एक साधा सरळ
पाऊस होता.
एकदा त्याने मला भिजवायचं ठरवलं
मग मी सुद्धा भिजायचं नक्की केलं
तशी छ्त्री होती ना सोबतीला
पण तीचा कधी उपयोग होतो का?
मी फारसे बेकिंग करत नाही. पण काही ठराविक गोष्टी मात्र वर्षानुवर्ष करत आले आहे. केक मधे कॅरट केक, बनाना ब्रेड, कॉफी मार्बल केक आणि चॉकलेट केक हे त्यापैकी काही. अजिबात काही फॅन्सी नसलेले, साधे सोपे केक अहेत हे. आयसिंग/फ्रॉस्ट काही सुद्धा नसते या माझ्या केक्स वर. त्यातलाच एक कॅरट वॉलनट केक परवा केला होता. त्याची ही कृती.
साहित्य:
(मेजरिंग कप वापरा)
१ कप ऑल पर्पज फ्लावर अर्थात मैदा (पूर्ण गव्हाचा केला आहे पण थोडा गच्च होतो. मी इथे मूळ रेसिपी देत आहे)
१ कप साखर (इथली थोडी बारिक आणि अगोड असते साखर. भारतातली कदाचित पाऊण कप पुरे होईल. मला अती गोड केक आवडत नाही.)
