एकंदर असं लक्षात आलं होतं की सूर्य उगवण्याआधी आणि मावळल्यानंतर तापमान खाली जायचे. रात्री वारा सुटलेला असायचा. त्यात रात्री दिवे गेले. जनरेटरवर गरजेच्या गोष्टी चालु होत्या. रूम्सवर एखादा पॉईंट आणि नाइट लॅम्प इतकच चालु होतं. कॅमेरा कसाबसा चार्ज केला त्यामुळे मोबाइल चार्ज झाला नाही. मोबाइलचा उपयोग पण फोटो काढण्यासाठीच होता. चारही दिवस सोशल मिडियाची आठवण फारच क्वचित आली.
प्रसंग -शाळेतल्या मैत्रीणींच बर्‍एच दिवसानी जमवलेल गेट टूगेदर! एप्रिल १८ ची एक रविवार सकाळ
स्थळ - वाडेशवर ( हे वर्षानुवर्षे बदलत नाही)
पात्र परिचय - १९८७ मधे दहावी झालेल्या ( काकू मत कहो ना ) ८-१० मुली
अ- वाडेश्वर चा कंटाळा आला आता दुसरी जागा पाहू
ब- मी केव्हापासून म्हणतेय माझ्या गिरीवनच्या फार्महाउस वर जाउ दोन दिवस
क- मे महिन्यात जमेल का ?
अ, ड फ - अमुक कारण , तमुक कारण , ढमुक कारण , नाही
क - १५ ऑगस्ट ?
ब, ए , स- अमुक कारण , तमुक कारण , ढमुक कारण , नाही
कामिनो द सांतियागो बद्दल सुचवल त्या क्षणी , त्या चमकलेल्या डोळ्यांपैकी एकीनी , म्हणजे मी , नक्की ठरवल होतं , जायच!!
उत्सुकता दाखवलेली , उत्साही मेंबरही कन्व्हर्ट झाली ! :) अन आमच्या चौघींचा एक नवा वॉट्स अ‍ॅप ग्रुप करून , पुढच्या चर्चा सुरू झाल्या.
शिरस्त्याप्रमाणे ६ वाजता wake up call , ७ वाजता break fast , ८ वाजता निघालो!
गणपती बाप्पा मोरया! उंदीर मामा की जय!! चिचुंद्री मामी की जय!! :ड
इटलीतून स्वित्झर्लंडमधल्या लुसर्नचा प्रवास तसा मोठा आहे ५ तासांचा . एव्हाना सगळ्यांची छान ओळख झाली होतीच. त्यामुळे आमच्या गृप लीडरने वेगवेगळे खेळ घेणं सुरू केलं. थोडे ब्रेकिंग द आईस करायला सगळ्यांना आपापल्या आवडत्या हिंदी सिनेमांची नावे सांगायला लावली.. तीसेक नावे जमा झाली.. मग म्हणे, आता मी सांगतो ते वाक्य म्हणून आपण सांगितलेला सिनेमा त्याला जोडून मोठ्याने सांगायचं! वाक्य होतं "लालू की धोती में ... "
झालं!
कॅम्पचा शेवटचा दिवस होता. टायगर फॉल्सला ५ किमी चालतच जायचं ठरलं होतं पण रात्री खूप मोठा वादळी पाऊस झाल्याने वाटा निसरड्या झाल्या असणार होत्या. शिवाय ग्रुप मधे ट्रेकर्स तर नव्हतेच पण अगदी छोटे आणि ज्येष्ठ नागरिकही होते. त्यामुळे गाड्यांनीच तिथे जायचं ठरलं. आणि गाड्यांनीच जायचंय तर आधी तरी पाय मोकळे करू म्हणून आम्ही ६:३० वाजता रिसॉर्टच्या रस्त्यावरून पुढे ग्वासापूल म्हणजे साधारण १.५ किमी पर्यंत गेलो.
फार फार वर्षांपूर्वी म्हणजे जेव्हा मी शाळेत होते आणि जेव्हा आम्ही डोंबिवली पश्चिमेला रहात होतो, तेव्हा स्टेशनजवळच्या फिश मार्केटपाशी एकजण संध्याकाळी गरमगरम बटाटा वेफर्स करत असे. ही माझी वेफर्सची पहिली ठळक आठवण आहे. याआधी वेफर्स केवळ हलवायाकडे काचेच्या बरण्यांतून पाहिले होते आणि तेच खाल्ले होते. पण लक्षात राहण्यासारखं काही नव्हतं त्यांत.
मग कधीतरी एकदा केळ्याचे वेफर्स खाल्ले. त्यांची ती काहीशी गोढीळ चव त्यावेळी आवडली नव्हती हे देखिल आठवतंय.
