मी सायकॉलॉजीस्ट म्हणून काम करत असलेल्या जर्मनीतील सिनियर केअर होममध्ये मी दुपारच्या राउंडला गेलेले होते. दुपारची वेळ वामकुक्षीची, त्यामुळे शक्यतो दरवाजा वाजवून कोणाची झोपमोड करणे, मी टाळते. जे जागे असतात, हे माहिती असते, त्यांनाच भेटते किंवा ज्यांचे दार उघडेच असते, तिथे हळुच डोकावून, जागे आहेत ही खात्री करून घेऊन मग भेटायला, बोलायला जाते.
मुलांच्या शाळा सुरू झाल्या आणि शाळेतून आल्यावर काहीतरी नवीन खायला दे हि मागणी सुरू झाली
नेहमीचे रवा-नारळ-गुळ लाडू, शेंगदाणे-गुळ लाडू करून झाले.नवीन काय बनवावे म्हणून युट्युबवर पाहताना दोन तीन ओट्स-ड्रायफ्रुट्स रेसिपीज सापडल्या. त्यातलं घरात जे उपलब्ध होतं त्यातून हे लाडू बनवले.
पूर्वतयारीचा वेळ: १ तास
प्रत्यक्षात लागणारा वेळ: ४५ मिनिटे
2021 साली आमच्या लग्नाला वीस वर्षे पूर्ण होणार होती. त्यानिमित्ताने लडाखची ट्रीप अरेंज करावी अशी खूप इच्छा मनात होती...प्लान करायलाही घेतले होते आणि तेवढ्यातच दुसऱ्या कोविड वेव्हने घात केला - ती ट्रीप मनातच ठेवावी लागली
हे वर्ष सुरभिच दहावीचं असल्यामुळे वर्षभरात काही लडाख ट्रीप शक्य नव्हती शेवटी तो प्लान बारगळला
सुरभिची दहावीची परीक्षा एप्रिल मध्ये संपेल आणि त्यानंतर एक मोठी ट्रिप करू असा विचार होता - सुरभीच्या चॉईसनुसार इजिप्तला जायचं घाटत होतं मात्र दैव गती वेगळीच असणार होती सुरभिची दहावीची परीक्षाच मुळी मे १९ पर्यंत चालली...
"आजीच्या जवळी घड्याळ कसले, आहे चमत्कारिक, देई ठेवुनी ते कुठे अजूनही, नाही कुणा ठाऊक.." माझे बाबा त्यांच्या नातवंडांना झोपवतांना गात असलेलं गाणं ऐकलं की मला माझी आज्जी-आईची आईच आठवायची कायम.
ह्या गाण्यातल्या आज्जीकडे कुठलेही घड्याळ नसूनही तिला दिवसाचा कुठला प्रहर आणि वेळ सांगता यायची, तशीच माझ्या कस्तुरा आज्जीलाही यायची. ती निरक्षर होती. पण आता किती वाजले असतील, हे ढोबळपणे सांगू शकायची कायम. नाशिक पुणे रस्त्यावर येणाऱ्या स्टेशन्सची नावं आणि त्यांची ऑर्डरही तिला अचूकपणे सांगता यायची. इतकेच नाही तर ती हिशोबातही चोख होती.
या वर्षी दिवाळी पार्टी हॉस्पिटलमध्येच नवीन बिल्डिंगच्या हॉलमध्ये होती. ती इमेल आली तेव्हा सगळेच हॉस्पिटलच्या कॉस्ट कटिंगवर वैतागले होते. संध्याकाळी सात वाजता सायरा नेहाबरोबर टॅक्सीतून उतरली तर पूर्ण बिल्डिंगला सोनेरी लायटिंग केलं होतं. दुसऱ्या मजल्यावर बँक्वेट हॉल आणि त्याच्यावरचे काही मजले हॉस्पिटलचं अजून उदघाटन न झालेलं गेस्ट हाऊस होतं.
"दीद, तू ते भेळेचे बिंज बार्स ठेवले ना बॅगमध्ये?" लिफ्टमध्ये अचानक नेहाला आठवलं.
दोन वर्षापूर्वीची गोष्ट आहे. जर्मनीत हॅनोवर शहरात ज्या सिनियर केअर होममध्ये मी सायकॉलॉजीस्ट म्हणून काम करतेय, तिथे भेटायला मिळालेल्या अविस्मरणीय व्यक्तीमत्त्वांपैकी एक अशा आजोबांची गोष्ट मी आता सांगणार आहे.
तांबूस पिंगट रंगाचे डोळे, कॉफी कलरच्याच पण लाईट आणि डार्क अशा वेगवेगळ्या शेड्सच्या पॅन्ट्स, वेगवेगळ्या रंगांचे पण कायमच चेक्सचे कॉलर असलेले फुल किंवा हाफ शर्ट घालणारे, छान उंची आणि बांधा असलेले असे एक आजोबा आमच्या संस्थेत दाखल झाले. नाकीडोळे खूपच रेखीव आणि सरळ रेषेत असलेले पांढरेशुभ्र दात ते हसले की चमकतांना दिसत. ते दात खरे होते की ती कवळी होती, याची कल्पना नाही.
हा लेख मागच्या वर्षीच लिहायचा होता, घरचा गणपती धाग्यावर मी लिहिलं होतं की कॉर्न स्टार्च आणि मीठ वापरून आम्ही घरीच मूर्ती घडवली. त्याबद्दल अजून सांग असं धारा म्हणाली होती, तर आता यावर्षी गौरी गणपती बसतील त्या आधी लिहुयात म्हणून आज मुहूर्त लागला.
कोकणात प्रत्येकाच्या आगरात अळू , केळी आणि कर्दळी असतातच. उन्हाळयात पाण्याच्या कमतरतेमुळे जरा कोमेजल्या तरी तग धरून असतात. पावसाला सुरुवात झाली की मात्र भरपूर पाण्यामुळे अगदी तरारून येतात. केळी साठी नाही पण अळू आणि कर्दळी साठी “ माजणे “ हा खास शब्दप्रयोग ही वापरात आहे.
हिमालय - पिंडारी - खाती ते द्वाली
आज चौथा दिवस, आम्ही जास्तच उत्साहात होतो करण आज फुकरिया अर्थात बेस कॅम्पला पोचणार होतो. साधारण पाचच किमी चा रस्ता आणि जायला साधारण ३-३:३० तास लागणार होते. गरम चहा आणि नाश्ता करून आम्ही फुकरियाच्या दिशेने निघालो. आजचा दिवस आमच्या ट्रेकमधील सर्वात नयनरम्य भागांपैकी एक होता.
