मार्च मधले असे सूर्य, उन यांच्या सोबतचे काही दिवस गेले की आपण खुश होतो, पण अजून थंडीची एक शेवटची लाट येणे बाकी असतं. आपला उत्साह कधी कधी, खास करून सुरुवातीला पहिल्या दोन तीन वर्षात असा असतो, की मोठे जॅकेट्स, बूट सगळे नीट पॅक करून कपाटाच्या सगळ्यात वरच्या कप्प्यात टाकले जातात. सवयीने मग हे उन फसवं आहे, अजून एक किंवा दोन वेळा थंडी पाऊस, जोरदार वारा यांची भेट व्हायची आहे हे समजायला लागतं.
आदल्या दिवशी झोपताना दमलो होतो पण कुणाला धाप वगैरे काही लागत नव्हती
आजच्या दिवशी गावातल्या गावात आजूबाजूला फिरता येण्यासारखी स्थळं पाहण्याचा विचार होता अर्थात तिघांच्याही तब्येती चांगल्या असतील तरच
झोपेतून उठलो तो हा एवढा सुंदर नजारासमोर होता... जगातल्या समस्त टीन एजर्स प्रमाणे सुरभिचं पण आई दोन मिनिटात उठते ग चालू असल्यामुळे आम्ही गॅलरीत बसून निवांत समोरचा देखावा बघत राहिलो..
अगदी सुरुवातीलाच इथे आल्यावर Stuttgart ला मर्सिडीज म्युझियम बघायला गेलो होतो, तेव्हा पहिल्यांदा बेर्था बेंझ हे नाव ऐकलं. ते म्युझियम खूप आवडलं होतं, केवळ भारी भारी गाड्या बघायला मिळाल्या म्हणून नाही, तर चाकाच्या शोधापासून ते आताच्या अत्याधुनिक गाड्यांच्या तंत्रज्ञानाचा प्रवास तिथे अतिशय उत्तम पणे दाखवला आहे म्हणून ते खूप आवडलं. त्या आधी मानहाइम या गावाबद्दल माहिती शोधत असताना, कार्ल बेंझ हे नाव वाचून थोडी त्याचीही माहिती वाचली होती. पण ही ओळख इथवरच मर्यादित होती.