हॅलो! पोहोचलीस का ऑफीसला? गर्दी होती का?

हो, मगाशीच पोहोचले आणि गर्दीही नव्हती फारशी आज. चक्कं बसायलाही मिळालं.

नशीब म्हणायच. पण काय अडलं होतं का इतक्या गर्दीत साडी नेसून जायच?

अरे! वटपोर्णिमा आहे आज.

ते मलाही माहिती आहे. पण पुजा आणि उपवास दोन्ही तू बंद केल होतस ना?

हो रे, केव्हाच बंद केलय.

मग? हे साडीच काय खूळ उगाच?

हे असच नटायला निमित्त रे काहीतरी

ह्म्म! मग ठिक आहे. पण आपला पॅक्ट लक्षात आहे ना?

येस बॉस! तो नाही विसरले

मानेवर रुळणारे केस, तो जवळ असल्याची जाणीव, अगदी हलका व्हाईट मस्कचा वास.
त्यात आम्ही आत्ताच डान्स करून आलो होतो. मी वर खाली पळापळी करताना मधेच बॅगेतला डिओ एकदोनदा फुस्कारून घेतला होता. मला अंकित बद्दल आकर्षण वाटत होतं म्हणून नव्हतं ते. कुणालाही डान्स नंतर भेटावं लागणार असेल तर हेच केलं अस्तं मी. आणि त्यानंही केलं असेल. नाहीतर तो व्हाईट मस्क जाणवला अस्ता का मला?
अंकित बाई़क अगदी काळजीपूर्वक चालवत होता. नो धक्के, नो स्पीड अप डाऊन्स. मुलं पोरगी मागं बसली असेल तर जी काही टॅक्टिक्स वापरतात त्यातलं काही नाही. मी अगदी कंफर्टेबली मागं बसले होते.

बेल वाजली. उशिरा झोपल्यानंतरच्या सकाळच्या वेळी असणार्‍या पूर्ण झोपेत असणार्‍या मला कूसही बदलायची नव्हती. बेल पुन्हा वाजली. मा व शी. ज्या दिवशी ऑफिस लौकर तेव्हा या उशिरा येतात आणि जेंव्हा आज नाही आल्या तर बरं असं वाटतं तेंव्हा वेळेआधी हजर.
उठून स्लिपर्स घालेपर्यंत अजून एकदा बेल. तरी बरं यांना संगितलंय की दोनदा बेल वाजवून थांबत जा. मी बाथरूममधे असू शकते. एक किंवा दोन नंबरला. पण नै. दर वेळी आतून फोन करावा लागतो. बसा ५ मिनिटं आलेच. आणि घरात असले की सदासर्वकाळ ही मावशीना अटेंड करायची जबाबदारी माझीच. कारण शिबानी सकाळी जिमला गेलेली असते.