हॉस्पिटल कॅफेटेरियामध्ये पाय ठेवताच कॉफीच्या वासाने, मेघनला चापटी बसल्यासारखी जाग आली; आणि तिला पोटात पडलेल्या खड्ड्याची जाणीव झाली. खड्डा जितका येऊ घातलेल्या testsच्या काळजीमुळे होता तितकाच भेकेमुळेही होता. ती रांगेत उभी राहिली. इतर लोकांच्या रेग्युलर कॉफ्फी, मोका, लाटे,शॉटस,बेगल,एग sandwich, मफ्फीनच्या ऑर्डर्स ऐकून तिला अनेक युगानपूर्वीचा तिचा एस्प्रेसो शॉटने दिवस सुरु होण्याचा काळ आठवला, जिभेला मात्र आता त्याची चव आठवत नव्हती.
“Mam would you like to place your order now?” काऊंटर पलीकडून प्रश्न आल्यावर मेघन परत भानावर आली.
केबीनचं दार उघडलं तर समोर तीच.. परवा 'पाहिलेली' आणि 'आवडलेली' मुलगी!
आता हिच्याशी चर्चा कशी करणार? तीदेखिल आपल्या महत्त्वाकांक्षी प्रोजेक्टबद्दल?
म्हणजे, तिच्या ज्ञानाबद्दल काही शंकाच नव्हती. त्याला स्वतःचीच खात्री वाटेनाशी झाली होती.
ती दिसायला स्मार्ट होती. त्याहीपेक्षा तिच्या प्रत्येक कृतीतून, हालचालीतून आत्मविश्वास झळकत होता. तिचं राहणं, वागणं, बोलणं सगळंच कसं लयबद्ध होतं. तिचा अंदाजच न्यारा होता.
ती त्याला बघून गोड आश्वासक हसली. तो गोंधळलेलाच होता.
सकाळपासून माझी चिडचिड चिडचिड झाली होती. गेल्या महिन्यात एकतर ‘वॅलेंटाईन डे’ला साधा एक व्हॉट्स ॲप मेसेजही नव्हता पाठवला हेमंतने. म्हणे हि कसली फॅडं सगळं जग करतं म्हणून काहीही काय करायचं आपणही? बाकी सगळं तर जगरहाटी म्हणत सणवारतिथकुळधर्म सगळी लोकं करतात तस्सच करायच. काय होतं केलं तर. काय अंगाला भोकं तर नाही पडत म्हणत मला न पटणाऱ्या गोष्टीही परंपरा म्हणून करायला भाग पाडायच पण वॅलेंटाईन मात्र फॅड म्हणत विसरायचं. मग आजचा दिवस लक्षात असण्याचा काहीच संबंध नाही. तरी मी आडून आडून आठवण करुन दिली होती काल. पण उपयोग शून्य. शेवटी आज सकाळी मीच सांगून टाकलं ‘आज आपल्या साखरपुड्याला ७ वर्ष होतील’
"काय गं थकलेली दिसत्येस आज फार? खूप हेक्टीक दिवस होता का?" घरात आल्याआल्या प्रतिमाच्या प्रश्नावर सावलीने नुसतच "ह्म्म" असा त्रोटक रिप्लाय दिला त्यावरूनच प्रतिमाने ओळखलं, "आज स्वारी गंभीर दिसते आहे."
"मग, आज जेडीची काय नवीन खबरबात?" एकीकडे कॉफी घेताना, मुद्दामच गंभीर विषय टाळत प्रतिमाने हलक्याफुलक्या विषयाने सुरुवात केली.
"जेडी? अरे बाप रे! तो तर एक अजबच माणूस आहे. आज नवीन माहिती कळली त्याच्याबद्दल. फेसबूकवर या प्राण्याची म्हणे फेक प्रोफाईल आहेत आणि मायबोलीवर तर ३ डुप्लिकेट आयडी."
"काय करतो काय इतक्या सगळ्या प्रोफाईल्सचं? कसं मॅनेज करतो?"
बराच वेळ सलग रायडींग झाल्यावर राधाने मागेपुढे असलेल्यांना ब्रेक घ्यायची खूण केली. एक टपरीवजा दुकान होतं. सगळे थांबले. मस्त कडक चहा आणि मॅगी खाऊन पुढचा रस्ता सुरु झाला. अखेर संध्याकाळी ठरलेल्या ठिकाणी मुक्काम करायला सगळे थांबले. ते एक लहानसं खेडं होतं. ग्रुपचा मुक्काम तिथल्याच एका होमस्टे मध्ये होता. दिवसभराच्या रायडिंगमुळे सगळेच दमले होते. सर्वांनी फ्रेश होऊन जेवणावर ताव मारला. जेवण साधंच होतं पण ते दिवसभराच्या थकव्यानंतर निशाला खूप आवडलं. झोपण्यापूर्वी सगळ्यांना राधाने परत उद्याच्या सूचना दिल्या. निशाला झोप आली नव्हती.
निशा सकाळी उठली तेंव्हा तिला खूप मस्त वाटत होतं. अगदी गुरगुटून झोपली होती ती रात्री. आई उशापाशी बसून तिच्या केसांमधून हात फिरवत होती. आई जवळ असण्याचं सुख अनुभवत कधी झोप लागली हे निशाला कळलंच नाही. आज काय बरं करूया असा विचार करतानाच आई आली.
“ निशा, जरा दिवाळीची खरेदी करूया का आज?” आईने विचारलं.
“हो जाऊया की. काय काय आणायचंय?” निशा आईबरोबर फिरायला जायला नेहमीच तयार असायची.
“काही विशेष नाही. नेहमीचीच दिवाळीची खरेदी. आणि तुझ्यासाठी एक छान साडी पण घेऊया”
“साडी? आई, ड्रेस घेऊया. साडी मी कधी नेसणार आहे? उगाच पडून राहील ती इथे” निशाचा सूर नाही कडे झुकतोय असं वाटल्यावर आई म्हणाली,
“हां तर मी मूळचा पुण्याचा. हे तर तुला कळलंयच आता.” सिद्धार्थ बोलता बोलता हळूच तिच्याकडे पाहत म्हणाला.
“हो. कळलं... पुढे..?” निशाने सरळ प्रश्न केल्यावर जरा नाराजीनेच सिद्धार्थने पुढे सांगायला सुरुवात केली.
“हं.. तर माझं शिक्षण पुण्यातच झालं. अगदी इंजिनीरिंग होईपर्यंत मी पुण्यातून कधीच बाहेर कुठे गेलो नव्हतो. इंजिनीरिंग होऊन जॉब लागल्यावर मात्र पहिल्यांदा मित्र मैत्रिणींबरोबर ट्रीपला जायचं ठरलं.
मोठा ग्रुप होता आमचा. पण त्यातल्या काही मोजक्या लोकांशीच मी बोलायचो. खूप शांत होतो मी”
“काय सांगतोस? तू शांत होतास?” निशाने मध्येच त्याचं वाक्य तोडत विचारलं.
निशा वेळेत एअरपोर्टला पोहोचली. सिक्युरिटी वगैरे उरकून गेटला येऊन बसली. अजून boarding ला वेळ होता त्यामुळे तिने तिचं नेहमीचं काम करायचं ठरवलं. आजूबाजूचे लोक बघत बसणे. तिला काही मन वगैरे वाचता यायचं नाही पण माणसे बघणे हा तिचा आणखी एक विरंगुळा होता. ट्रेन स्टेशन, airport अशा ठिकाणी तर पर्वणीच! कारण १०० प्रकारची १०० माणसे. कोणी गडबडीत, कोणी मुलांना आवरून दमलेलं तर कोणी पहिल्या प्रवासाला निघाल्यामुळे खुश!
