सुधा श्रीकांत बरोबर लग्न होऊन घरी आली तेव्हा थोडी बावरून जायची सुरवातीला . दोघे चांगले शिकलेले नोकरी करणारे एकाच जातीचे. ठरवून झालेल लग्न . सुधाला श्रीकांत च्या आईच्या स्वभावाची थोडी कल्पना आली होती. सिंधम्मा कर्नाटकातल्या त्यामुळे थोड्या वेगळ्या असतील असा सुधाचा समाज. त्यात श्रीकांत चे वडील लवकर गेले त्यामुळे सिंधममा थोड्या जासि अपेक्षा ठवून होत्या असा सगळ्याना वाटले. सुधा समजून घेत होती. साडी नेसली पाहिजे, स्वयंपाक शिकून घे वगैरे.

एक आटपाट नगर होतं. तिथे एक सुशील, सद्वर्तनी राजा राज्य करत होता. त्याची एक तशीच सुशील, सद्वर्तनी राणी होती. त्यांना एक मुलगा होता. मुलगा म्हणजे राजपुत्रच तो! तो उसळत्या रक्ताचा, मौजमजा आवडणारा तरुण होता. गुरुकुलातून विद्यार्जन संपवून आल्यावर राजवाड्यात डिट्टो डीडीएलजेचा प्रसंग घडला. गुरुकुलातून आलेल्या प्रगतिपुस्तकात राजपुत्राने मिळवलेले गुण आणि निकाल सोडून 'नौकानयनात अ+. नेमबाजी ब. वर्तणूक समाधानकारक.' वगैरे भरताड लिहिलेलं पाहून राजाला निकाल काय तो समजलाच होता, पण त्याने तो काही व्यथित वगैरे झाला नाही.

आपल्या मैत्रिणींपैकी काहींनी पटकथा शिबिरात भाग घेतला. काही कष्टाळू मुलींनी दोन्ही दिवस तर काही कमी कष्टाळूनी एक दिवस. तरिही सराव म्हणून आम्ही इथं छोटे सीन्स लिहायचं ठरवलं आहे. गोष्ट साधी आहे. तरी बघू कसं जमतंय इंटरेस्ट टिकवून ठेवायला. इथं काही नियम , पद्धती, शिकलेले मुद्दे वगैरे लिहीत नाही. ते चर्चा झाली तर येतीलच.
गोष्ट आपल्या लाकुडतोड्याची आहे. जमेल तुटकी रसाळ पणे, प्रेक्षकांना खुर्चीवर बसून राहायला भाग पाडेल अशी लिहीत राहायचं आहे.
सहभागी मुली.
अवल
विनी,
अगो,
अनु,
सन्मि

बाकी कुणाला लिहू वाटलं तरी लिहाच.

( स्थळ : लाखो वर्षापूर्वीची, एक अश्मयुगीन गुहा)

ऊन आता फारच कडक होऊ लागलं होतं. मुलं, बायका, पुरुष आता फार वेळ बाहेर जाईनाशी झाली. आसपासचे छोटे झरेही आटले. गुहेबाहेरचे गवतही पिवळे धम्मक झालं. झाडांचे शेंडेही हिरव्याची साथ सोडू लागले. सीतेला कसलीतरी चाहूल लागली होती. मनात आत खूप काही आर्त, हूरहूर लावणारं वारं वाहू लागलं होतं. तिला रामाचा विरह आता अजिबातच सोसवेना. तो सतत बरोबर असावा असं वाटू लागलं.