आज २ जून उजाडला. आता सगळ्यांना परतीचे वेध लागले होते. टेंटची excitement संपून गादीची आठवण यायला लागली होती. पण अजुन धीर धरायला हवा होता. कारण आजचा ट्रेकिंगचा शेवटचा दिवस असला तरी longest distance कव्हर करायचं होतं. जवळपास १९ किमी.
चौकटीच्या बाहेरच्या आयुष्याबद्दल खूपसं कुतूहल, थोडी खोडकर उत्सुकता असतेच की मनाच्या कोपऱ्यात ढकलून ठेवलेली. थोड्या दिवसांसाठी मुक्त, निर्भर जगावं आणि तरतरीत, चकचकीत होऊन पुन्हा आपल्या उबदार, सुरक्षित घरी परत यावं, अशी काहीशी खट्याळ ओढ लागते. मग कोणी थंड हवेच्या ठिकाणी, कोणी देवदर्शनाला जातं. आमच्यासारखे काही जरा जास्त वेडे ट्रेकिंगला जातात. अशाच एका वेडाच्या झटक्याच्या प्रभावाखाली आम्ही यूथ हॉस्टेल ह्या संस्थेने आयोजित केलेल्या 'कोडाईकॅनाल ते मुन्नार' ह्या सात दिवसांच्या ट्रेकला जायचं ठरवलं. हे 'ठरवणं' म्हणजे शास्त्रीय संगीतातल्या 'बड्या ख्याला' सारखं असत, त्याला वेळ लागतो.
ट्रेकिंग करणाऱ्या सगळ्यांकडे वेगवेगळ्या सुरस कहाण्याकिश्यांची पोतडी भरलेली असते.कधी नुसतीच धमाल असते तर कधी घाबरवणारा अनुभव असतो, तर कधी अकल्पित काही.
चला, आपले अनुभव, ऐकलेले किस्से ऐकवू या इथल्या मैत्रिणींना पण.
रोजचं जगणं धोपटमार्गावरून घरंगळत असत. सकाळच्या गजरापासून रात्रीच्या जांभईपर्यंत साधारणपणे सारखंच. ठराविक वयानंतर हे असच असणार, हे आपण कबूलही केलेलं असत. तीच नोकरी, तेच सहकारी, सरावाच झालेलं तेचतेच काम. घरीही तसंच. ठराविक रस्ता, त्यावरचे ठराविक सिग्नल. काही वाईट नसतं ह्यात. असं स्थैर्य मिळावं, म्हणून तर आपण जास्तीत जास्त शिक्षण घेऊन नोकरी-व्यवसाय सुरू करतो. कौटुंबिक, आर्थिक स्थैर्य मिळालं, की स्वतःची पाठ थोपटून घेतो.
मी आणि कविन सह्याद्रि नावाच्या एका अनरजिस्टर्ड नो प्राॅफीट नो लाॅस बेसिसवर चालणार्‍या ट्रेकींग संस्थेशी असोसिएटेड आहोत. सह्याद्रि ग्रुप हौशी ट्रेकर्ससाठी दर महिन्याला एक किंवा जास्त ट्रेक्स अरेंज करतो. या धाग्यात आम्ही अशा ट्रेक्सची माहीती देत जाउ. कुणाला यायचं असेल तर मला किंवा कविनला काँटॅक्ट करु शकता.
