आज भल्या पहाटे निघायचे होते. रात्री कैरोचा फेरफटका त्यामुळे लवकर आटोपता घेऊन थोडी झोप पूर्ण करावी या हेतूने लवकर झोपलो होतो. पहाटे ३ ला खोलीतले सगळे फोन तारस्वरात ओरडायला लागल्याने, काही समजायच्या आत आम्ही तिघेही जागे होऊन आवरायला लागलो. पटकन आवरून हॉटेलच्या लॉबी मधे येऊन चेक-आउट केले. भल्या पहाटे तिथेल्या माणसाने ३ मोठे बॉक्स माझ्या हातात यूअर ब्रेकफास्ट म्हणून कोंबले. त्याला काही म्हणणार इतक्यात बाहेर गाडी आली असे सांगत कालचाच गाईड आला. मग तसेच सामान गडीत टाकून कैरो एअरपोर्टच्या दिशेने निघालो. पहाट असल्याने अजिबात वर्दळ नव्हती. नंतर असे शांत कैरो कधीच दिसले नाही.

अगदी लहानपणी जेव्हा मला पुस्तकांचा भस्म्या रोग झाला होता तेव्हा हातात विजय देवधरांचे अनुवादित "स्फिंक्स" हे पुस्तक पडले होते. पुढे त्याचे ओरिजिनल रॉबिन कुक चे पण वाचले. पण त्या पुस्तकाच्या मुखपृष्टावरचा तो तुतनखामेनचा मुखवटा विसरले नाही. त्यापुस्तकाने आणि त्यातल्या इजिप्तच्या वर्णणाने मी पूर्ण भारावून गेले होते. कुठेतरी तेव्हाच हे सगळे एकदा तरी बघायचे आहे अशी बहुतेक खूणगाठ बांधली होती. कारण जेव्हा जेव्हा कुठे फिरायला जायचा विचार यायचा तेव्हा इजिप्त एकदा तरी उल्लेखले जायचेच. एकदा २००० मधे, एकदा २००६ मधे इजिप्तने हुलकावणी दिली होती. पण अखेर २०१८ मधे का होईना योग जुळून आलाच.