आज दुसरा कुठलाही दिवस असता तर कदाचित हा माणूस बेलाच्या इतका डोक्यात गेला नसता आणि तो कोण आहे हे माहीत असतं तर त्याच्यापासून ती चार काय, आठ पावलं लांबच राहिली असती पण... पण तिला ते माहीत नव्हतं आणि आजचा सोमवार असा होता की मंडे ब्लूज ही फारच सॉफ्ट टर्म झाली. आख्खा लंच अवर म्हणजे डोक्याला शॉट झाला होता. आज तर नुपूरासारखी थंड डोक्याची मुलगीसुद्धा अश्या अवस्थेत असती की तिने नक्की कोणा ना कोणावर डाफरुन आपला राग काढला असता.
गोष्टी तिच्या, त्याच्या. त्या दोघांच्या. आठवणीत राहणाऱ्या, मनात दीर्घकाळ रेंगाळत राहणाऱ्या! तुम्हाला परत प्रेमाच्या प्रेमात पडायला लावणाऱ्या गोड गुलाबी नक्षीदार अलवार गोष्टी. कधी स्फुट म्हणून तर कविता होऊन उमटतील तर कधी एक कथाच जन्म घेईल. भौतिक जगाच्या या प्रवाहात मनाच्या तळाशी गेलेले हे प्रेमाचे स्फटिक चमकत राहतील. चांदण्या रातीत मनावर कोरलेली ही गोंदणं नव्यानं आकार घेऊ लागतील!
आज आपल्या देशाच्या प्रजासत्ताक दिनानिमित्त एक कथा तुम्हां वाचकांसमोर प्रस्तुत करते आहे.
देशासाठी जीवाची बाजी लावून लढणाऱ्या सैनिकाचं देशप्रेम आणि त्याग हा तर जगमान्य आहे. पण अशा प्रत्येक सैनिकाच्या पाठीशी उभा असलेला त्याचा परिवार हा बऱ्याचदा पडद्याआड राहातो.
माझी ही कथा त्या प्रत्येक सैनिकाला आणि त्याच्या परिवाराला समर्पित आहे- त्या परिवारातील सदस्यांच्या त्यागाला, त्यांच्या देशप्रेमाला समर्पित आहे.
अक्कीला पण सांगायचं होतंच. आता शिबानीची रीअ‍ॅक्शन बघून जरा भीती वाटत होती. पण उशीर करून अजून वाट लागली असती.
म्हणजे चिडला नसता तो. सम हाऊ मलाच फार विचित्र वाटलं असतं ते. त्याच्या गर्लफ्रेंड बद्दल सगळ्यात आधी त्याने मला सांगितलं होतं.
हे त्याने मला स्पेसिफिकली सांगितलं नसलं तरी मला माहिती होतं ते.
"अक्की. " मी आनंदाने म्हणाले. बरेच दिवस झाले होते व्हिडिओ call करून.
" कशीयेस स्पॅरो? "
"मी मस्त आहे. तुला एक गोष्ट सांगायची आहे. पण त्याआधी तू पटकन तू कसा आहेस ते सांगून घे. कारण मला वेळ लागणार आहे. "
परसों उजाडला. आज क्लास नव्हता. मी ऑफिसातून घरी येऊन तयार होऊन अंकितने सांगितलेल्या वेळी खाली गेले. तो आलेला होताच.
" जस्ट आलास?"
" नाही. पंधरा मिनिटं झाली. "
" अ‍ॅम सो सॉरी. तू लौकर पोचणार हे सांगितलं असतंस तर मी लौकर आले असते. पण तू कसा सांगणार? तुझ्याकडे माझा नंबर नाहीय ना."
" माझ्याकडे आहे तुझा नंबर. आणि मी ठरवून लौकर आलो. "
" वेट वेट. तुझ्याकडे माझा नंबर आहे? पण माझ्याकडे नाहीय तुझा नंबर."
" तुला हवा तेंव्हा सांग ना. मी देतो. "
" वाव! नंबर होता तर मेसेज का नाही केलास कधी?"
" कधी करायला हवा होता?" स्माईल करत तो म्हणाला.
"स्टोअर रूम..." मिनीटभरानंतर व्यवस्थित जाग आल्यानंतर तिने थोडासा विचार केला आणि तडक उठली. बेडरूम मधून बाहेर आल्यानंतर उजवीकडे वळून हॉलवे मधून चालू लागली. तिच्या मनात आता भीती, कुतूहल अशा संमिश्र भावना तयार होत होत्या. उजवीकडेच फारशा वापरात नसल्या दुसऱ्या बेडरूम चा दरवाजा ओलांडून ती पुढे गेली. थोडंसंच पुढे एका लहान दरवाज्यासमोर येऊन थबकली. स्वप्नात दिसलेला दरवाजा हाच होता आणि ती मुलगीही ती स्वतःच होती!
बेडवर आडवी झाले आणि जाणवलं की फार उशीर झाला नव्हता खरं तर. इतक्या लौकर आम्ही झोपत नाही. मी आणि शिबानी बरेचदा गप्पा मारतो बाल्कनीत बसून किंवा एकमेकींच्या रूममधे किंवा हॉलमधे आपापल्या लॅपटॉपस वर काम करत बसतो किंवा एखादी सिरिज एखादा मुवी मोबाईलवर बघत लोळतो निवांत.
पण आज माझं मला एकटं रहायचं होतं. असर उतरेपर्यंत कुणाशीही काहीही बोलताना उगंच टेम्पररी इंटेन्सिटीने डीटेल्स दिले जातील असं पण वाटत होतं. अंकितबरोबर अनुभवलेलं पण शिबानी बरोबर नुस्तं बोलून शेयर न करण्या सारखं काहीतरी होतं हे. असं कसं होतं?
