हॅलो! पोहोचलीस का ऑफीसला? गर्दी होती का?

हो, मगाशीच पोहोचले आणि गर्दीही नव्हती फारशी आज. चक्कं बसायलाही मिळालं.

नशीब म्हणायच. पण काय अडलं होतं का इतक्या गर्दीत साडी नेसून जायच?

ओय! वटपोर्णिमा आहे आज.

ते मलाही माहिती आहे. पण पुजा आणि उपवास दोन्ही तू बंद केल होतस ना?

हो ते फार पूर्वीच बंद केलय.

मग? वटपोर्णिमेनिमित्त म्हणत साडीच काय खूळ उगाच?

हे असच नटायला निमित्त नको का?

ह्म्म! मग ठिक आहे. पण आपला पॅक्ट लक्षात आहे ना?

येस! तो नाही विसरले.

आज इथल्या एकसे एक सरस शतशब्दकथा वाचल्या.
मागे कधीतरी इथेच प्रतिसादात लिहिलेली माझी शतशब्दकथा, आज वेगळा धागा काढून इथे देतेय.

---------------------------------------------------------------------------------
कूल मॉम

"अभ्या, चल उशीर झालाय आधीच. आपण काय या ऱोहनसारखे लकी थोडीच आहोत? त्याची मॉम एकदम कूल आहे. आपलं आहे का तसं? घरी प्रवेशताच प्रश्नांच्या सरबत्तीला सामोरं जावं लागतंय आपल्याला रोज, वीट येतो अगदी."

खूप दिवसांनी तिने काल पेपर उघडून चाळला. हल्ली पेपर तसाच ठेवला जातो, नवरा चाळतो तरी, ती उघडतही नाही.

तिला तिचं बालपण आठवलं, अक्षरओळख नसताना घरी येणारा मटा उत्सुकतेने फक्त उघडून बघणारी, ते आवडीने वाचणारी हा प्रवास. तिने पेपर उघडून बघितल्यावर, मग बाबा ऑफिसमध्ये जाताना घेऊन जायचे. मग वाचता यायला लागल्यावर, पेपरची चातकासारखी वाट बघणे आणि आल्यावर वाचणे. रविवारी तर बाबा लोकसत्ता पण घ्यायचे. मजा यायची वाचायला दोन दोन पेपर.

अनेक लेख अजूनही आठवतात अगदी लेखकांच्या नावासकट.