"अरे पण तू केली होती ना मीटिंग रुम बुक?"
"केली होती.पण ती पलीकडच्या टीम ची परदेशी बाई 2 आठवडे तिथे बसणार आहे बिस्कीट आणि पाण्याच्या बाटल्या घेऊन.सो दुसरीकडे जावं लागेल."
"पण मग तू त्याना बदली रुम नाही मागितली का?"
"आपण रूट कॉज अनलिसिस मध्ये टाकलं होतं ना त्यांनी इन्फ्रा सेटअप लवकर दिला नाही म्हणून टोयोटाचा इश्यू उशिरा गेला..तेव्हापासून ते लोक असेच करतात."
शाळेचं अजून एक वर्ष सरलं...उन्हाळी सुट्ट्या चालू झाल्या. घरातला छोट्यांचा कंपू अफ्फाट खूष तर बाकीचे दोन जीव पुढील दोन महिन्याभर गुदरणार्‍या संकटाच्या चाहूलीने हताश! गेला महिनाभर छोटे कंपनीचं काऊंट डाऊन चालू होतं ते काम आता मोठ्यांकडे लागतं...सुट्टी कधी संपणार याचं काऊंट डाऊन चालू करायचं. बच्चे कंपनीचं काऊंट डाऊन खरं तर शाळा सुरु झाल्या दिवशीच चालू होतं. नविन शाळा-वर्षाचं नविन कॅलेंडर हाती आलं की आधी सुट्ट्या बघून घ्यायच्या आणि मग शाळा संपायला किती दिवस आहेत ते मोजून घ्यायचं...हे पहिलं काम!
ही गोष्ट आहे माझ्या आयुष्यातील सर्वात लांबलेल्या अपयश साखळीची. त्या साखळीने मला तेव्हा आणि त्यापुढील काही वर्षं चांगलंच जखडून ठेवले होते. पण आता चारेक वर्षं होऊन गेल्यावर मी एकंदर त्या सर्व प्रकरणाला हसू शकते. नव्हे, येतेच हसू! काय एकेक आठवणी!! :uhoh:
खरतरं हा आपला प्रांत नव्हे पण त्या पेरु(आयडी नव्हे) मुळे करायला लागलं .. बाजारातुन पेरु आणले पण खायचे विसरले.. मग त्यांना जरा वाईट वाटलं अन ते पिकुन पिवळ्सर झाले..सगळीकडे सुंगंध पसरवुन 'आता तरी मला खा' म्हणायला लागले! :ड
रेसिपी - पेरुंना स्वच्छ धुवुन फोडी करुन घेतल्या.. एका बाउलमधे थोडसं दही, चवीप्रमाणे मीठ्,साखर,जरासं दाण्याचं कूट घातलं.. मग त्यात पेरुच्या फोडी घालुन नीट मिक्स करुन घेतलं. छोट्या कढईत जिरे,हिंग, बारीक चिरलेली मिरची अन कढीपत्ता घालुन चरचरीत फोडणी केली.. अन त्या बाऊलमधे ओतुन त्यावर लगेच झाकण ठेवल .. सर्व्ह करताना चिमुटभर जिरेपुड अन मिरची पावडर(लाल तिखट) भुरभुरलं! :)
२५ जून १९७५ रोजी अंतर्गत आणिबाणी जाहीर झाली. मी तेव्हा खूप लहान म्हणजे पाच वर्षांची होते. पण आमचं घर राजकीयदृष्ट्या जागरूक होतं. बहुधा त्यामुळे त्याचे पडसाद मनात होते.
काही वर्षांपूर्वी रोहन प्रकाशन आणि मायबोली.कॉमने 'स्वात्र्यंतोत्तर काळातील सकारात्मक घटना' ह्या विषयावर लेखन स्पर्धा आयोजित केली होती. त्यासाठी मी 'आणिबाणी' ही घटना निवडल्यावर अनेक भुवया उंचावल्या गेल्या होत्या. लेख वाचून तुमचं मत नक्की सांगा.
____________________________________________________________________________________________________
बरेच दिवस नवर्‍याबरोबर प्रॅक्टीस केली. पण कुठेतरी काहीतरी चुकत होते. नवर्‍याला गाड्या प्रचंड आवडतात लहानपणापासून. तो फारच शाळेत वगैरे कार शिकला. (नगरमध्ये कोण बघतंय!) त्यामुळे त्याला, माझ्या डो़क्यात येणारे प्रश्न, अडचणी कळायच्याच नाहीत. गाडी पार्क करताना दोन पांढर्या रेषांमध्ये एका टर्नमध्ये कार बसवणे हे मला जास्तीची टुथपेस्ट परत ट्युबमध्ये ढकलण्यापेक्षाही अवघड वाटायचे. आणि मग एका झटक्यात जमले नाही पार्किंग की तो वैतागायचा. एव्हढे कसे जमत नाही तुला! वगैरे वगैरे..
मायबोलीवत सद्ध्या शतशब्दकथांची लाट आली आहे. एक शशक मीसुद्धा मायबोलीवर लिहिली. तिच इथे प्रकाशित करते आहे.!!
==========================================================================================
खूप आनंदाने आणि आत्मविश्वासाने तिने तो पुरस्कार स्वीकारला - महिला सशक्तीकरण पुरस्कार. उपेक्षित आणि वंचित महिला, मुलींसाठी तिने केलेल्या कार्याचा हा गौरव होता.
