मी शाळेत असताना रविवारी 'रंगोली' कार्यक्रमात 'मेरा जूता है जापानी' हे गाणं बरेचदा लागायचं आणि खूप आवडायचंही. भविष्यात कधीतरी या देशात जाण्याची आपल्याला संधी मिळेल असा विचार करण्याचंही ते वय नव्हतं. पुढे नोकरीत जपानी लोकांबरोबर काम करण्याची संधी मिळाली आणि त्यांच्या वर्कोहोलिक पणाचा पुरेपुर अनुभव घेतल्याने जपानला जाण्याचे योग कधी म्हणजे कधीच येऊ नयेत असं वाटू लागलं. पण जेवढा तुम्ही एखाद्या गोष्टीला विरोध करता, त्याच्या दुपटीने ती गोष्ट तुमची वाट बघत असते असे काहीसे होत अखेर पहिले परदेशगमन जपानला होणार यावर (काहीशा नाईलाजाने) शिक्कामोर्तब झालं.
कोणीतरी भेट आणलेले बेसन लाडू खाल्ल्यावर लक्षात आलं यात काहीतरी वेगळं घातलंय. पिठीसाखर न वापरता बुरा साखर म्हणून रवाळ साखर मिळते बाजारात, ती वापरून लाडू केलेत हे कळल्यावर त्याचा आंतरजालावर शोध घेतला. तेव्हा ही रेसिपी मिळाली.
साहित्य: तीन वाट्या साखर, एक वाटी पाणी, दोन चमचे तूप
गावा कडे परसात लिंबाची पानं पडली होती. तिथेच माती पाण्यात भिजून मस्त जाळी पडली होती त्यांना. सहज उचलावं म्हणून वाकले तर सगळी कडे गोगलगाईची रुपेरी नक्षी! त्या वरून सुचलेली कविता . पहिल्यांदाच मुक्तछंद आणि उत्स्फूर्त न लिहीता ठरवून लिहीतेय!
झाडा माजी गळे पान
त्याला कसे देहभान
कुठे जायाचे गळोन
फरफट ओढवून
पाया झाडाशी पडेल
मातीमोल आकळेल
एक एक कण त्याचा
सुटासुटासा झडेल
रंग हिरवासा उडे
लेई मातीचे रुपडे
जसा तो ही क्षीण होई
रेष रेष सुटी दिसे
मोक्षप्राप्ती आता होणे
पान झाले जीर्ण जुने
तोच गतकाळ हसे
पाना वर सरपटे
लीपूलेखची शेवटची चढण कशीबशी चढून मी भारताच्या सीमेत पाय टाकला. सुरेशभाई लगेच धावत पुढे आला. माझ्या पाठीवरची सॅक घेतली, हात धरून जिथे मी नीट उभी राहू शकेन, अश्या जागी थांबवलं. सगळे जवान, अधिकारी, पोर्टर, पोनीवाले हसऱ्या चेहऱ्याने आमच्याकडे पाहत होते. माझा पोनीवाला येऊन ‘ कैसे हो दिदी, परिक्रमा ठीक रही? ’ अशी चौकशी करून गेला.
कॅलिग्राफी, सुलेखन, सुंदर हस्ताक्षर असणार्‍या/नसणार्‍या/आवडणार्‍या/न-आवडणार्‍या/जमणार्‍या/न-जमणार्‍या अशा सर्वांसाठी हा धागा.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
