लवकर झोपी गेल्यामुळे मला दुसर्‍या दिवशी पहाटे ४ लाच जाग आली. उठल्यावर माझं घड्याळ बिघडलय का काय झालय हे कळेचना थोडा वेळ. सुर्य उगवायला लागला होता. मग लक्षात आलं की काल ५.३० लाच अंधारुन आलं होतं!! मग काय नवरोबाला उठवला लगेच पटपट आवरलं आणि पोर्ट ब्लेअर च्या आबर्दीन जेट्टी कडे गेलो.
आज माझ्या नवमैत्रिणीने अनुजाने आवडत्या पुस्तकाबद्दल लिहायला सांगितले आहे. तर माझा हा बाल प्रयत्न. मला लगेच सुचलेलं पुस्तक म्हणजे दुनियादारी लेखक सुहास शिरवळकर. मी वाचुन झाले त्याला 18- 19 वर्ष. तेव्हा मला खूप आवडली होती. तेव्हाच ही कादंबरी येऊन बरीच वर्षे झालीच होते. तरी देखील वाचताना जनरेशन गॅप जाणवत नव्हती.
पुस्तकाच्या अर्पण पत्रिकेपासूनच पुस्तकाचं वेगळेपण लक्षात येत. आणि जेव्हा मी विकत घेतली ही तेव्हा त्याचा प्रत्येय देखील आला. मी वाचून एकाला ते पुस्तक दिले ते अजून 15 16 वर्ष झाली तरी परत मिळतेय आहे...
पुस्तकाची आवड दूरदेशी जपणारी आणि अतिशय उत्तम आणि सजग आई असलेली माझी नव मैत्रीण दिपाली हिने मला मैत्रीण वर स्वतःच लिहिलेलं काहीतरी पोस्ट कर असं चॅलेंज दिली नवरात्री औचित्य साधून लेकीवरची कविता टाकते ... सध्या लिहिते आहे पण प्रकाशित करत नाहीये पण आता सुरु करेन ... थँक यु दीपाली ...
२००९ सालामध्ये "जेक पार्कर" या कलाकाराने (comics short-story creator, concept artist, illustrator, and animator) स्वत:चे चित्र-कौशल्य सुधारण्यासाठी आणि चित्रातून सकारात्मकता विकसित व्हावी या उद्देशाने "इन्क्टोबर"(Inktober) ही मोहीम चालू केली.
ही मोहीम म्हणजे ईंक(Pen and Ink) वापरुन केलेल्या चित्रांचा (drawing and illustrations) एक वार्षिक उत्सवच म्हणायला हरकत नाही. ही मोहीम त्याने ऑक्टोबर मध्ये चालू केली म्हणून ते इन्क्टोबर.
काही काही पदार्थ पाहिले तरी ते करणारं माणूस आधी समोर येतं... तसा हा प्रसादाचा शिरा! लग्नाआधी पूजेसाठी करताना आमच्या घरी सोवळ्यात करायचा आणि तोही नऊवारी नेसून त्यामुळे मी त्या प्रांतात गेलेच नाही. लग्न झाल्यावर पूजेचा प्रसाद करणं हा एक सोहळा असतो हे मी सासुबाईंची तयारी पाहून अनुभवलं. त्याची तयारी त्या आदल्या दिवशीच करतात. सव्वा किलो रवा मोजून घ्यायचा, तो मंद आचेवर तांबूस भाजायचा. बेदाणे काड्या काढून ठेवायचे. काजूगर सोलून पाकळ्या करून ठेवायच्या. बदाम काप करून ठेवायचे.
खुपचं दिवसांनी इकडे येतीये.... खरं तर वेळच मिळत नव्हता. वेळ काढला की मिळतो.. पण आधी जॉब मध्ये खूप वेळ जायचा. आणि नंतर सेल मध्ये.. गडबडीत दिवस संपून जायचा..स्वतःसाठी सुधा वेळ मिळत नव्हता.... पण आज खूप दिवसांनी कविता सुचली.. मग काय इकडे सांगितल्याशिवाय राहवेना... आता आईकडे आहे ना..त्यामुळे वेळच वेळा आहे... आराम आहे.. आता येत जाईन इकडे regular....
या कवितेला मला खास अस काही शीर्षक सुचलं नाहीये..तर तुम्हीच सुचवा काहीतर.. मी आपलं तातपुरत नाव दिलं..
चाहूल
लागली नाजूक पावलांची चाहूल
आणि आपल्या सहजीवनी सुंदर आला बहर
"वारसाहक्काने मिळणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीवर हक्क सांगणं शहाणपणाचं नसतं."
सतत मुसळधार पावसात भिजलेलं एक गाव, गरिबीत जगणारी एक विधवा आणि लहानपणीच बऱ्याच गोष्टींची समज आलेली तिची दोन मुलं.पैश्यासाठी भीतीदायक वाटूनही एक विशिष्ठ काम करत राहण्यातली अगतिकता.हे सगळं इतक्यावर थांबलं असतं.पण गरिबी पाहिलेली, पैश्याची अधिकाधीक लालसा बाळगणारी आणि हुशार होत जाणारी पुढची पिढी.
.
लाल भोपळ्याचा हलवा
काही काही पदार्थ पाहिले तरी ते करणारं माणूस आधी समोर येतं... तसा हा प्रसादाचा शिरा! लग्नाआधी पूजेसाठी करताना आमच्या घरी सोवळ्यात करायचा आणि तोही नऊवारी नेसून त्यामुळे मी त्या प्रांतात गेलेच नाही. लग्न झाल्यावर पूजेचा प्रसाद करणं हा एक सोहळा असतो हे मी सासुबाईंची तयारी पाहून अनुभवलं. त्याची तयारी त्या आदल्या दिवशीच करतात. सव्वा किलो रवा मोजून घ्यायचा, तो मंद आचेवर तांबूस भाजायचा. बेदाणे काड्या काढून ठेवायचे. काजूगर सोलून पाकळ्या करून ठेवायच्या. बदाम काप करून ठेवायचे.