तुम्ही दही वडा कसा बनवता?
उडदाच्या दाळीचा / मूग दाळीचा / हरभर्‍याच्या दाळीचा की मिक्स?
मी बघितलेल्या रेसिपी नुसत्या उडदाच्या दाळीच्या किंवा फार तर थोडीशी मूग दाळ मिक्स अश्या आहेत.
माझी आजी हरभरा दाळीचे करायची. आई पण तेच. लहान पणापासून तेच खात आलेय त्यामुळे नुसत्या उडदाच्या दाळीचे पहिल्यांदा खाल्ले, तर हे तर दह्यात घातलेले मेदुवडे अशीच प्रतिक्रीया होती. पण नंतर बाहेर सरसकट तसेच असतात असं लक्षात आलं. घरीही तसेच बनवतात का सरसकट असा प्रश्न पडला. म्हणून म्हंटलं इकडे विचारावं!
आमच्या लहानपणी बाळाच्या प्राणी जगताची सफर ही चिऊ काऊच्या गोष्टीने सुरू व्हायची. घरात किंवा आजूबाजूला मोती कुत्रा, मांजर, हम्मा गाय हे सगळे प्रत्यक्षात दिसायचे म्हणून किंवा मग पुस्तकं, टीव्ही या माध्यमातून आमच्या आयुष्यात शिरायचे. पुढे वाघोबा, सिंह, मगर, लांडगे अशांचीही एन्ट्री व्हायची. याशिवाय पाली, झुरळं असे नावडते प्राणी पण कितीही नकोसे असले तरी घरात असायचेच. गाढव पण असायचे, प्रत्येकाचा स्वभाव आणि त्यांच्या गोष्टी या बरोबर डोक्यात असायच्या. लबाड कोल्हा, करकोचा, ससुला, कासव, मासोळ्या या सगळ्यांच्या आपापल्या कहाण्या हा आमच्या लहानपणाचा अविभाज्य भाग होता.
आपला परिसर परका होतो.
सगळं माहितीचं.
ओळखीचं काहीच नाही,
कुणीच नाही.
ही सुरुवात असते बाजूला पडण्याची, तुटण्याची.
आधी जागा नाकारते.
मग माणसे नाकारतात.
मग परिसर नाकारतो.
मी अगतिक.
धुंडाळते जुन्या जगाचे जुने कोपरे.
माझा नाईलाज नेत राहतो मला जुन्या वाटांकडे.
आता इथे थारा नाही.
इमारती, माणसे, गाड्या
सगळ्या गर्दीने कधीच फेकून दिलेय मला.
आता शहरातल्या प्रत्येक क्षणी हे शहर मला नाकारते.
माझे त्याचे नाते नाकारते, ओळख नाकारते,
तात्पुरता आसराही नाकारते.
शहराने हे फार पटकन अंगवळणी पाडून घेतलेय.
स्थलांतर ही गमतीची गोष्ट असते.
पिंड घडला त्या जागेचे सगळे लेप घेऊन नवीन ठिकाणी जायचं.
त्या नवीन जगात डुबकी मारायची.
काही लेप खरवडले जातात,
काही विरघळून जातात
आणि काहींच्यात नवीन रंग मिसळतो.
नवीन जगाचे, माणसांचे नवीन लेपही चढतात.
माझं काहीतरी मी दिलेलं असतंच त्या जगाला,
त्या माणसांना.
कधी एकटीने कधी कुणाबरोबर
अशी स्थलांतरे होत राहतात.
माणसं सुटतात, जोडली जातात.
कधी नुसतीच जोडल्यासारखी वाटतात.
"हे.. मला वाटलं आजकाल लग्न झाल्यावर मुली रडत नाहीत." ड्राइव्ह करता करता समोरच्या बॉक्समधला टिश्यू तिच्याकडे धरत तो म्हणाला.
तिने काही न बोलता टिश्यू घेऊन डोळ्यातून ओघळलेले पाणी टिपले. "आय नो, राईट?!" ती किंचित हसली. "मेबी ह्या फेक वेडिंगच्या स्ट्रेसमुळे असेल. नशीब माझा मस्कारा वॉटरप्रूफ आहे."
"द वेडिंग इज रिअल! प्लीज डोन्ट फर्गेट." तो तिच्या डोळ्यात खोल कुठेतरी बघत म्हणाला.
तिने मान हलवली. "तुझी वहिनी खूप कूल आहे. आय नीडेड टू बी अलोन" कोर्टाबाहेर आल्यावर वहिनीने गाडीत गर्दी होईल म्हणून त्यांना दोघांना थारमधून जाण्यासाठी अप्पांना कंविन्स केलेले तिला आठवले.
असेच लेख चाळत होते तर दिसलं की हे इथे आणलं नाहीये.त्यामुळे उगीच नेहमीचाच टाईमपास आचरटपणा.
.
(डिस्क्लेमर: सर्व घटना व व्यक्ती काल्पनीक. विश्वंभर भाटवडेकर ला गुगल केल्यास दात पाडून हातात ठेवण्यात येतील.)
.
फोन वर सहसा कुणाशीही बोलताना काय चाललंय असं कुणी विचारलं की माझं नकळत उत्तर असतं 'रुटीन'. आता याचीही प्रत्येकाची व्याख्या वेगळी असू शकते, पण पुण्यात माझं खरंच एक रोजचं ठरलेलं वेळापत्रक होतं. सकाळी स्वयंपाक, मग ऑफिस, घरी येताना भाज्या, दूध आणा, स्वयंपाक आणि झोप. शनिवार रविवार मित्र मैत्रिणी नातेवाईक असे अनेक जण आणि वेळांमधले बदल सांभाळून सुमेधशी फोन वर बोलणे.
जॉगिंग करताना रस्त्याच्या शोल्डरिंग वरून घसरून पायाचा अ‍ॅन्कल जॉइन्ट जायबंदी व काही काळापुरता पाय प्लॅस्टर मधे होता. मग प्लॅस्टर निघाल्यावर व्यायामासाठी पोहोणे हा पर्याय निवडावा लागला. ब्रिस्क वॉक/जॉगिंग मला काही काळापुरता तरी बंद करावं लागलं. म्हणून इथल्या उन्हाळ्याचा फ़ायदा घेऊन मध्यंतरी काही वर्षं बंद पडलेलं पोहोणं परत चालू केलं. त्यातही घराजवळचा नगरपालिकेचा पूल मॅनेजमेंट बदलल्याने पहिल्यापेक्षा जरा बराच ऊर्जितावस्थेत आल्याचं समजल्याने, नेहेमीच्या क्लबच्या पूलमधे न जाता इथेच नगरपालिकेच्या पूलवर "लेडीज टायमात" जाण्याचं ठरवलं. (क्लब घरापासून खूप लांब आहे.)
सात वाजताच्या अलार्मने नोरा खडबडून जागी झाली, शेजारी पाहिले तर शर्वरी जागेवर नव्हती. तिने उठून ब्रश वगैरे करून खोलीचं लोटलेलं दार उघडलं तर नुकतीच झोपेतून उठलेली गार्गी डोळे चोळत येऊन एकदम तिला चिकटली. "नोराकाकू तुला मम्मा बोलावते.. चल चल.." म्हणत हात ओढत तिला किचनमध्ये घेऊन गेली. शर्वरी आंघोळ वगैरे आटपून पूजेच्या तयारीत बिझी होती. तिने पटकन नोराच्या हातात चहाचा कप दिला. "नोरा, आंघोळ बिंघोळ पटापट आवर. गुरुजी नऊ वाजता येणार आहेत. साडी, दागिने सगळं बेडवर ठेव तोपर्यंत मी येते नेसवायला."
इव्हा तिला घेऊन सरळ जिना चढून वरच्या मास्टर बेडरूममध्ये गेली.
"तुझ्या चार बॅग आम्ही इथे ठेवल्यात. टॉयलेट्री बॅग आरशासमोर आहे. पटकन हा ड्रेस घाल आणि पार्टीला ये" इव्हा म्हणाली आणि खाली पार्टीची तयारी करायला निघून गेली. बेडवर पसरून ठेवलेला टू पीस गाऊन तिने दाखवला. नेव्ही ब्लू हाय वेस्ट, पायघोळ फ्लेअर असलेला सिल्की नेटचा स्कर्ट आणि नेव्ही ब्लू लेसवर सिल्वर जर्दोजी वर्क केलेला हाय नेक स्लीव्हलेस क्रॉप टॉप होता.
