त्याने अलगद तिचे खांदे धरून तिला स्वतःपासून दूर केले. तिने त्याच्या डोळ्यात पाहिले पण तिला नेहमीचीच बेफिकिरी दिसली.

"व्हॉट द हेल पलाश!" ती भानावर येत ओरडली.

"तूच म्हणाली होतीस परफेक्ट मॅरेज 'शो' झालं पाहिजे." तो शांतपणे म्हणाला.

"मगे?" तिने कंबरेवर हात ठेवून विचारले.

"मगे.. तुझ्या बहिणीला तसं वाटलं असेल. आपण भांडताना ती इकडे येत होती. मेबी तिने काही ऐकलं असेल तरी आपल्याला एकत्र बघून ती ते विसरेल."

२०१२ साली जर्मनीत नवीन संसार चालू करायचा म्हणून आले, तेव्हा आनंदा बरोबरच एक अनिश्चितता होती. इथे आयुष्यभर राहायचं नाही असं पक्कं ठरवूनच आले होते, पण हा अनुभव घ्यायला तेवढीच उत्सुक होते. भाषा शिकणे, नोकरी, युरोपात फिरणे, मग सृजनचा जन्म असे एकेक टप्पे पार झाले. घराबाहेर अनेक वर्ष राहत असूनही, देशाबाहेर राहणं ही पूर्ण वेगळी गोष्ट होती हे बरंच नंतर जाणवलं. कल्चर शॉकच्या नियमाप्रमाणे सुरूवातीला खूप आवडलेल्या काही गोष्टी नंतर अगदीच नावडत्या झाल्या, तर काही पूर्ण उलटे अनुभव पण आले. मधल्या काळात मग काही वेळा टोकाची मतं बनत गेली आणि पुन्हा काही नवीन अनुभवांनी ती थोडी मवाळही झाली.

"आजवर कितीतरी वेळा विमानाचा प्रवास झाला, अनेक देशातली विमानतळं पाहिली, पण फ्रँकफर्ट एअरपोर्ट म्हणजे नुसता सावळा गोंधळ, इतका बिझी एयरपोर्ट म्हणवला जातो पण बाकी अजिबात काही धड व्यवस्था नाही" अशा अर्थाचं काहीतरी माझा एक जुना सहकर्मचारी एकदा बोलला होता. तेव्हा माझ्यासाठी फ्रँकफर्ट (आता मी फ्रांकफुर्ट म्हणते, या सहज घडणार्‍या बदलांबाबत लिहीन एखाद्या भागात नंतर) म्हणजे माझ्या मनातल्या जर्मनीच्या इमेजला तेव्हा धक्का होता. होणारा नवरा जर्मनीत या एकाच गोष्टीमुळे मला फ्रँकफर्ट बद्दल सॉफ्ट कॉर्नर होता. अर्थातच तेव्हा मला हे फ्रँकफर्ट बद्द्लचं मत तेवढं पटलं नव्हतं.

बंद काचा आणि सुरू असलेल्या एसीमुळे तिला अचानक थंडी वाजू लागली होती. त्यात नेमका हा उघडे हात आणि मोठ्या गळ्याचा कुर्ता! आवडता असला तरी तो आज घालायचं सुचल्यामुळे तिने  स्वतःला मनातल्या मनात चार शिव्या घातल्या.  काचेवरून ओघळणाऱ्या पाण्यामधून तिला बाहेरचे काहीच धड दिसत नव्हते.

"आपण कुठे आहोत नक्की?" तिने दंडावर फुललेल्या काटयावरून हात फिरवत विचारले.

"लेझी रॉक." तो समोरच्या काचेवर आतल्या उष्णतेने जमलेले धुके तळहाताने निपटत म्हणाला.

"हम्म, पाऊस थांबेलसा वाटत नाही.." थंडीने ती जरा शहारली.