जुनाट समाधिस्थ
     निळसर सुस्त शिखरे
          तापून लालभडक झाली तेव्हा,

निरभ्र नभाचे किनारे
      हळूहळू पेट
           घेऊ लागले तेव्हा,

लोहाराचा भाता फुलून
       अग्निफुलांचा
            पाऊस पडू लागला तेव्हा,

करपट धुराचे लोळ
        स्वच्छ ढगांना खाऊन
             ढेकरा देऊ लागले तेव्हा,

हिरवे जिवंत रान
        भान विसरून
             राखेत उडून जाऊ लागले तेव्हा,

कपारींना जाग येऊन
         आवाजाचे कोलाहल
              उतू जाऊ लागले तेव्हा,

ओलसर शेवाळलेली जमीन
         रुसून एकेका भेगेत
              लुप्त होऊ लागली तेव्हा,

ती एकटीच न्याहाळते क्षितिजावरले
आठवणींचे मूक काचेरी पक्षी..

कधी होते हिरव्याजर्द पानी लपलेले इवले घरटे
कधी त्यातून दिसे वर मेघांची निळसर नक्षी

कधी चोच वासुनी उधळे भंडाऱ्यागत भूक
कधी भरपेट सुस्त गुलबक्षी निद्रा मूक

कधी हिंदकळणारे काळे-कबरे वादळ
कधी डुचमळणारे किर्र रातीचे काजळ

कधी उगवतीला पसरेे सोनसळी मोहळ
कधी झुळझुळले नीलमण्यांचे ओहळ

कधी मुलायम शुभ्र पंखी लाभले बळ
कधी मोकळ्या झेपेत असे थरारती पानगळ

ती एकटीच न्याहाळते क्षितिजावरले
आठवणींचे मूक काचेरी पक्षी..

दिवाळी

पणती जशी उजळवते दाही दिशा
धुंद होते मन अन् उमलते नवी अश्या

आनंद येतो दारी घेऊन जुनी नाती
घट्ट होते विण अन् होतात गाठी भेटी

चार दिवसांचे सुख येई पाहून केलेली पूर्व तयारी
गोंधळ गडबड हास्यविनोद घरात आनंद पसरी

उडून जातो अलगद दिवस सुखाचे
अन् दिसू लागतात आम्हास रस्ते ऑफिसचे

मनात साठवून सारे हासरे क्षण
देतो पुन्हा लवकरच भेटण्याचे वचन

प्लॅन बनतात get2 अन् 31st च्या ट्रीपचे
उरतात मागे आईबाबा आजीआजोबा अन रीते दरवाजे

केतकी पुरुषोत्तम गोरे.

चंदेरी दुनिया

चल चल जाऊया चंदेरी दुनियेत
लुकलुकणाऱ्या ताऱ्यांना घेऊ ओंजळीत

एखादा लबाड ढग येईल अवचित
चांदोबास लपवेल काळ्या चादरीत

अरे! तो तर बसला हरणांच्या गाडीत
आणि लागलाय हसायला गालात

भाग घेऊया या का लपंडावात
गाडीवान होऊ वा शिरुया ढगात

आता तो पोहू लागलाय आकाश गंगेत
आनंद लहरींवर नक्षत्र लेण्यात

जांभाई सांगते झोप भरलीय डोळ्यात
आईनं थोपटता बाळ रमलाय स्वप्नात

विजया केळकर ___