एका तपापुर्वी लिहिलेली माझी ही कविता इथे आणतेय. सध्या अप्रकाशित केलेल्या माझ्या जुन्या ब्लॉगवर होती आणि ऑर्कूटच्या जमान्यात मराठी कवितांच्या फोरम मधेही टाकली होती.
परवा बोलता बोलता एका मैत्रीणीने हिची आठवण काढली म्हणून शोधून वाचली..

तो पाऊस,
जेव्हा मला भेटला होता ना
तेव्हां तो वेडाही नव्हता
आणि माझाही नव्हता...

तो एक
ढगांच्या गडगडाटा शिवाय,
आणि भेदरवणा-या वा-याशिवाय,
कोसळणारा एक साधा सरळ
पाऊस होता.

एकदा त्याने मला भिजवायचं ठरवलं
मग मी सुद्धा भिजायचं नक्की केलं
तशी छ्त्री होती ना सोबतीला
पण तीचा कधी उपयोग होतो का?

मग तो पाऊस आधी वेडा झाला
कारण तो थांबण विसरला

विठ्ठल विठ्ठल

विठ्ठल विठ्ठल
विकल जाहलो
विसावेल मन
चरणी या ***
जन्मा घातलेसी
जगजेठी तूचि
जगीन आनंदे
तुज पायी ***
यामिनी अंधारी
याची नाही भीति
यात दिसे तव
तेजबिंदू ***
केली उधळण
केशर अबीर
केवढा दर्वळ
गजबजे ***
लगबग चाले
लहान महान
लय या वाद्यांची
अनुभवे ***
करा स्नान दान
करा पुण्यवाचन
कर कटावरी
पाहूनीया ***
रचिले अभंग
रटविले वेद
रसामृत पाजे
रमाधव ***
विषय विकार
जड डोईभार
यातना विसरवी
पांडुरंग ( एकनाथ) ***
केली एकाग्रता
लक्ष्य एक आता
कमर कसून
रत मार्गी ***

या गोड प्राजक्ताशी उन्मुक्त वात वाहे
सोडून भान सारे ती त्याचीच वाट पाहे ||

गाली गुलाब फुलले ओठात गीत आहे
का लाजते रती गं , तू त्याची प्रियाच आहे ||

डोळ्यातल्या स्वप्नांचा मनीही गाज आहे
तुझीच साथ द्याया चंद्र-चंद्रिका आज आहे ||

या शितल चांदराती तेवती तू वात आहे
भरेल ओंजळी ज्याची प्रकाशे, तो त्याचाच हात आहे

शांत नदीचा किनारा का गं खळाळत आहे ?
कि तुझिया मनाची हुरहूर तो दाखवीत आहे?

सांभाळ मदनिके गं चाहूल त्याचीच आहे
स्वप्नांना रंग द्याया आजची ही रात आहे

खाऊन एक संतरा
गायला त्यानं अंतरा
मोजताना तालाच्या मात्रा
जाणवला त्याला खतरा

मग,

एकतालाच्या दीडपटीत
भेळ चापली चटपटीत
तान घेऊन येता समेवर
गाडी पकडली लटपटीत

धागीनती नक धीं, धागीनती नक धीं
तिरकीट धा, तिरकीट धा, धीं धीं

दरवाज्याचे कुलुप उघडता
बेसुरल्या ज्या बोल-ताना
फ्रीजचे पाणी पीता पीता
मनी गुंजला गोड अडाणा

सा रे म प, नि म प, सां
सां ध नि प, म प ग म, रे सा

बडा ख्याल मग रंगत जाई
सोबत व्हिस्की आणि चकना
अलंकार एकेक उतरले
होरी, धृपद, धमार, तराणा

नादिरदिरदा नी तदानी तोम, तनन तोम
नादिरदिरदा नी तदानी तोम, तनन तोम

तानपुर्‍याच्या जुळता तारा