आज दुसरा कुठलाही दिवस असता तर कदाचित हा माणूस बेलाच्या इतका डोक्यात गेला नसता आणि तो कोण आहे हे माहीत असतं तर त्याच्यापासून ती चार काय, आठ पावलं लांबच राहिली असती पण... पण तिला ते माहीत नव्हतं आणि आजचा सोमवार असा होता की मंडे ब्लूज ही फारच सॉफ्ट टर्म झाली. आख्खा लंच अवर म्हणजे डोक्याला शॉट झाला होता. आज तर नुपूरासारखी थंड डोक्याची मुलगीसुद्धा अश्या अवस्थेत असती की तिने नक्की कोणा ना कोणावर डाफरुन आपला राग काढला असता.
मी त्याच्याकडे ओढली जातेय. हे मला प्रकर्षाने जाणवत होतं. अनिरुद्ध तुझा बाॅस आहे मीरा. काम आणि पर्सनल लाईफ वेगळं ठेवलं पाहिजे हे मला कळत होतं पण वळत नव्हतं.
मी बघतच राहिले. तो इतका वेळ बाहेर थांबला होता! का? मी मेसेज करायला हवा होता का घरात आल्यावर? पण काय म्हणून? त्याच विचारात मला झोप लागली.
नंतरचा एक आठवडा थोडा निवांत होता. बरोबर एका आठवड्याने आमच्या ऑनसाईट टीमकडून मेल आला. रवी आणि माझ्या कामाचं त्यांनी कौतुक केलं होतं. माझ्या आयुष्यातला पहिला appreciation मेल! खूप मस्त वाटत होतं. त्या मेलला अनिरुद्धने रिप्लाय केला, ज्यात त्याने आमच्या दोघांच्या sincerity आणि हार्डवर्कचं
कौतुक केलं होतं. लगेचच त्याचा दुसरा मेल आला. आज टीम dinner होतं, to celebrate our team’s hardwork.
आता तो माझा बॉस असणार होता. अनिरुद्ध.
थोड्याच वेळात दुसरा मेल आला. ती meeting request होती. त्याने टाकलेली. one on one. संध्याकाळी ४ ला meeting होती. निनाद आणि मी कॉफी घ्यायला लवकरच गेलो.
“काय मग खुश ना? तुला हवी ती प्रॅक्टिस मिळाली.” मी निनादला विचारलं.
“हम्म” निनाद कसल्यातरी विचारात होता.
“काय झालं निनाद? लक्ष कुठाय तुझं?”
“काही नाही गं.”अजूनही त्याचं लक्ष नव्हतं.
“मला माहित आहे काय झालंय ते. तू तुझ्या आवडत्या प्रॅक्टिसमध्ये पण तुझा जीव मात्र दुसऱ्या प्रॅक्टिसमध्ये अडकलाय. मग कसा असणार तू खुश!” मी त्याला उगाच डिवचलं.
अगं लक्ष कुठाय तुझं?, चल ना” निनादच्या आवाजाने मी पुढे बघितलं, तो प्रश्नार्थक चेहऱ्याने माझ्याकडे पाहत दार उघडून उभा होता. मी झटकन पुढे झाले.
कोण असेल तो?
सिनीअर असेल कोणीतरी. त्याची ती थेट नजर आठवली.
"डू यू वाँट लिफ्ट?" निनाद विचारत होता.
"थँक्स. पण माझी बस येईल इतक्यात." मला खरंतर त्याने लिफ्ट हवी का असं विचारणं आवडलं नव्हतं. एका दिवसाच्या ओळखीत त्याच्या बाईकवर लिफ्ट घेणं मला पटणारं नव्हतं.
तो हसला माझ्याकडे पाहून, काहीतरी समजल्यासारखा, आणि आला त्या वेगात निघूनही गेला. मी मात्र तो का हसला असेल यावर घरी पोहोचेपर्यंत विचार करत राहिले.
सकाळचे शार्प ८:००. मी ऑफिसच्या गेटवर उभी आहे. कसं असेल ऑफिस आता? बदलले असेल? की तसंच जसं मी सोडून गेले होते ४ वर्षांपूर्वी?
मी नक्की कशाचा विचार करतेय? ऑफिसचा की त्याचा? तो.. आज भेटणार इतक्या दिवसांनी. एकमेकांसमोर उभे राहणार आम्ही. काय बोलणार माहीत नाही.
ही माझी गोष्ट.
मी मीरा.
गोष्टीची सुरुवात होते पुण्यात.
पुण्यातली नावाजलेली आयटी कंपनी.
स्थळः एच आर ऑफिस.
