"नेटवर्क नही है, लेकीन उसके पास इमर्जन्सी के लिए एक सॅटेलाईट फोन है. पैसे बहोत ज्यादा लगते है लेकीन अब तुमसे बडी इमर्जन्सी क्या हो सकती है!" तो परत ऍटीट्यूड दाखवत म्हणाला.
त्याने चार पाच वेळा प्रयत्न करूनही फोन लागला नाही.
"नही लग रहा, मेराभी नेटवर्क गडबड है शायद. ठीक है और बरफ के पहले पहूचने का ट्राय करते है." त्याच्या अंगात जाडजूड जॅकेट होतंच, आता त्याने कानावर इअरमफ लावले.
"तुमने उसे ढुंढ लिया!! सचमे??" फोनवर पलीकडून अना अत्यानंदाने किंचाळत होती. तिचा अजिबात विश्वासच बसत नव्हता.
उर्वी शिमला एअरपोर्टवरच्या तुरळक गर्दीतून एका हाताने आपली ट्रॉली बॅग खेचत, दुसऱ्या हातात सेलफोन धरून अनाला उत्तरे देत होती. बॅगेज क्लेम करून गुळगुळीत फरशीवर तिच्या मिडीयम हिल्स टॉक टॉक वाजवत ती पटापट दाराच्या दिशेने निघाली होती.
"अभी तक ढुंढ नही लिया, बट आय एम क्लोज!" मान वाकडी करून फोन धरत एकीकडे पर्समध्ये काहीतरी शोधता शोधता ती म्हणाली.
विचार करूनही तिला कुठलीही थाप माराविशी वाटली नाही, त्यामुळे तिने खरेच काय ते सांगून टाकायचे ठरवले.
"यू आर राईट! मी रिपोर्टरच आहे, द सिटी बझ कडून आले आहे. पण माझ्यावर विश्वास ठेवा इथे येण्याचा माझा हेतू वेगळा आहे." अशी सुरुवात करत तिने तिथे दारातच उभी राहून त्यांना तिची कामाची सुरुवात, सोसायटी पेज, पार्ट्या, खरी पत्रकारिता वगैरे सगळे समजावून सांगितले आणि आदित्यवरची स्टोरी तिच्या करियरसाठी कशी आणि किती महत्वाची आहे तेही सांगितले. एकेक गोष्ट ऐकताना हळूहळू त्यांच्या चेहऱ्यावरचा राग कमीकमी होत जाऊन किंचितसे हसू आले होते. शेवटी हळूच मागे होत ये म्हणून त्यांनी तिला हाताने इशारा केला.
केबिनबाहेर पडल्यावर तिने पुस्तक उलटसुलट करून, उघडून बघितले. त्यात लेखकाचा फोटो किंवा इमेल, पत्ता वगैरे काहीही छापलेच नव्हते. नशीब नाव तरी लिहू दिलं या माणसाने! मनात म्हणत ती अनाच्या क्यूबिकलसमोर थांबली. अनाचं दिसणं सोडता ती तिवारी नाही अगदी गटणेच वाटेल. तसा चौकोनी काळ्या फ्रेमचा अर्थात स्टायलिश चष्मा तीही लावतेच. बारीकसं हसत ती अनाशेजारी जाऊन तिच्या डेस्कला टेकली.
"अना, एक बात पूछनी थी.. आदित्य संत करके एक बंदा है, नाम सुना है कभी?"
"मनीssषा, विथ टू 'ई'ज अँड टू 'ए'ज" तिच्यासमोरची हिऱ्यांनी मढलेली मध्यमवयीन बाई तिला मोठ्या आवाजात सांगत होती.
"ओकेss गॉट इट" म्हणून सवयीचे खोटे हसू चेहऱ्यावर आणत उर्वीने हातातल्या नोटपॅडवर बरोबर नाव लिहून अंडरलाईन केले. टू 'ई'ज अँड टू 'ए'ज वाल्या मनीषा मेहताने आत्ताच एका चिवित्र पेंटिंगवर दोन लाख रुपये वाया घालवले होते. ठिके, चांगल्या कारणासाठी दिले पैसे, पण तिला तिचं नावपण बरोब्बर स्पेलिंगसकट उर्वीच्या लेखात छापून आणायचं होतं.
"माझ्या प्रेमात.." ती स्वतःशीच पुटपुटली "आणि मी त्याला निघून जायला सांगितलं, कायमचं" पुढच्याच क्षणी रडक्या चेहऱ्याने नुपूराकडे बघत ती कसंबसं म्हणाली.
नुपुरा तिच्या तोंडाकडे बघतच राहिली. "अगं काय, काय चाललंय हे नक्की? हे कधी झालं? आत्ता इथे? " तिचे प्रश्न थांबतच नव्हते. "का केलंस तू असं?" तिचे हात घट्ट धरत नुपूराने विचारलं.
"मी आंधळी झाले होते, मला वाटलं-" पुढे तिला बोलायची गरजच नव्हती. तिला काय वाटलं ते नुपूरापर्यंत व्यवस्थित पोहोचलं होतं.
तिला पटापट सगळं आठवत गेलं. त्याने अवंतिका आणि त्या सगळ्या भूतकाळाबद्दल तर सांगितलं पण हल्ली त्याचं जे नुपूराबरोबर सुरू होतं त्याचं काय. ते तर त्याने तिला बरोब्बर गंडवून लपवून ठेवलं होतं. आंधळेपणाने ती नुपूराला कशी काय विसरली?
त्याला नुपूराशी अफेअर करायचंय हे तिला माहीत आहे, हे त्याला तेव्हाच माहिती होतं. म्हणूनच त्याने मुद्दाम तिचा वापर करून नुपूराला रोखण्यापासून थांबवलं. आणि हा पूर्ण वेळ त्या दोघांचं अफेअर सुरू होतं! शिट!!
आज गर्दी, उत्साही आरडाओरड, हशा आणि चविष्ट खाण्यापिण्याने 'ला बेला विता' गजबजून गेले होते. प्रत्येक टेबल खचाखच भरलेले होते. सभोवतालचा उत्साह बघून बेलाच्या चेहऱ्यावरचे हसू कमीच होत नव्हते. नुपूराची 'ला बेला'मध्ये वेगवेगळ्या आर्टिस्ट्सचे गिग अरेंज करायची आयडिया खरंच कमाल होती. सगळी तिकिटं दोन दिवसातच सोल्ड आउट होती. आजची रात्र अजूनच खास होती कारण आज पहिला ऍक्ट असीमचा होता. आज आणि पुढचे सलग सहा दिवस! तो पूर्ण आठवडा इथे असणार होता. गेल्या चार महिन्यात चुटपूट लावत, घाईघाईत झालेल्या फक्त तीन भेटी तिला आठवत होत्या. त्यामानाने हा अख्खा आठवडा एकत्र म्हणजे तिच्यासाठी अगदी स्वर्गासमान होता.
"फायनली पाऊस थांबलेला दिसतोय." ती पडदा सरकवत म्हणाली. साडेपाचच्या अलार्मने जागी होऊन ती खिडकीत उभी होती. बाहेर अजूनही अंधार, थोडंसं धुकं आणि साठलेलं पाणी टपटपणारं रेन ट्री अंधुक दिसत होतं. काल त्याने बाबांना कॉल केल्यानंतरचे तास कसे गेले हे तिला पैज लावूनही सांगता आलं नसतं. अखंड बडबड, त्यांचं एकमेकांत गुंतून जाणं आणि रात्री कधीतरी एक दोन वाजता भुकेची जाणीव होऊन फ्रिजवर टाकलेली रेड. नक्की काय खाल्लं तेही तिला आठवत नव्हतं पण बहुतेक फ्रीजमध्ये चीज क्यूब्स, काकडी, टोमॅटो, उरलेला ब्लॅक फॉरेस्टचा तुकडा, फ्रीझरमध्ये अडीनडीला ठेवलेलं चॉकलेट चिप आईस्क्रीम एवढंच असावं.
