पहाटे सांगलाहून निघाल्यापासून खड्डेदार रस्ता मग मग दोन फ्लाईट्स त्यात एअरपोर्टवरचा वेटिंग पिरियड यांनी आदित्य अतिशय थकून गेला होता, पण उर्वीची भेट आणि तिच्याबरोबर ही सुट्टी एकत्र घालवणे हे त्या सगळ्या त्रासापेक्षा खूप जास्त आनंदाचे होते. हॉटेलमध्ये परतून बेडवर पडल्यापडल्या त्याला शांत झोप लागली.
लिफ्टमध्ये शिरताच पर्समधून बॉटल काढून ती घटाघट पाणी प्यायली. थोडा श्वास घेतल्यावर तिच्या हृदयाचे ठोके जरा ताळ्यावर आले. कुणाल नेहमीप्रमाणेच चकाचक तयार होऊन आला होता. लेदर जॅकेट, महागडे शूज, त्याहून महागडं घड्याळ आणि डोळ्यावर रेबॅन. संध्याकाळी गॉगल्स!? असतात, कुणालसारखे लोक असतात! ती हसून त्याच्याशेजारी बसली. तो हँडसम होताच पण त्याला बघून कधीच तिचे हृदय जोरजोरात धडधडले नव्हते. आदित्य आत्ता त्याच्या खोलीत बसून तिची वाट बघतोय या विचारानेच तिचे रक्त सळसळत होते.
दिवसभर आदित्यच्या आईचे शब्द तिच्या डोक्यात घुमत होते. तिच्या स्वतःच्या आईचेही शब्द पुसले गेले नव्हते. ती आणि आदित्य दोन निराळी माणसे होती, आपापल्या वेगळ्या जगात वावरणारी. ती मोठ्या गर्दीच्या शहरातली एक चुणचुणीत, भरपूर लोकांच्यात मिसळणारी, बिनधास्त मुलगी आणि तो जगाच्या कोपऱ्यात, स्वतःच्या धुंदीत, एकटा राहणारा, डोंगरदऱ्या भटकणारा मुलगा. प्रॅक्टिकली विचार केला तर त्यांच्यात काहीच सारखेपणा नव्हता पण तिचं मन हे स्वीकारायला तयार नव्हतं. दोन्ही आयांनी तिच्या डोक्यात धोक्याची घंटा वाजवून ठेवली होती आणि एकटी असताना ती जास्तच खणखणत होती.
"आजकल क्या चल रहा है उर्वी?" अना मागे वळून तिच्याकडे बघत म्हणाली. ऑफिसखालच्या छोट्या सेल्फ सर्व्हिस कॅफेच्या रांगेत त्या उभ्या होत्या. लंच टाइममुळे आजूबाजूला प्रचंड घामट गर्दी होती.
"यू मीन फॉग?" म्हणत उर्वी मुद्दाम खोटं हसली.
"पीजे मत मार! आय एम सिरीयस." उर्वीची प्लेट तिच्या हातात देत अना रागाने म्हणाली.
समोरचे टेबल रिकामे होताना बघून दोघी पटकन तिथे जाऊन बसल्या. "कुछ भी तो नही. तुम क्या सोच रही हो?" उर्वी म्हणाली.
"जबसे तुम शिमलासे वापस आयी हो, कुछ अलग लग रही हो. लाईक.. हॅपीअर." व्हेज काठी रोल तोंडात कोंबत अना तिचा चेहरा निरखून बघत होती.
आईला तिच्या आवाजातली धास्ती जाणवली. "बापरे, तुला हे सिक्रेट वगैरे ठेवायचं आहे की काय?" आईने विचारले.
"हो! मी त्याला भेटले हे कुणालाही अजिबात कळू द्यायचे नाही. हे खूप महत्त्वाचं आहे, प्लीssज." ती थोडी ओरडूनच म्हणाली.
"सिक्रेट ठेवायचं असेल तर ठीक आहे. पण तुझा लेख छापल्यावर-"
"लेख छापायचा नाहीये." ती वाक्य तोडत म्हणाली.
"अग पण-"
"आय नो. माझी त्याच्याशी नीट ओळख झाली आणि मी ठरवलं की त्याच्या इच्छेविरुद्ध लेख छापणार नाही. त्याला त्याचं खाजगी आयुष्य जपण्याचा हक्क आहे." त्याचा निरोप घेतानाच्या आठवणीने तिचा आवाज अगदी मऊ झाला होता.
From: urvee.k@gmail.com
Sent: November 10, 2019
To: staaditya@gmail.com
Subject: A Kettle?
आदित्य,
एवढे कष्ट घेऊन तू मला एक केटल पाठवलीस? माझ्या ऑफिसमधल्या मैत्रिणीला हा prank वाटतोय. मला माहितीये तू काहीतरी वेगळा विचार करून ती पाठवली असणार. किटलीमागची गोष्ट काय आहे?
उर्वी.
From: staaditya@gmail.com
Sent: November 10, 2019
To: urvee.k@gmail.com
Subject: Yes, a kettle.
प्रीमियरचा अक्खा इव्हेंट ती ऑटो पायलटवर असल्यासारखी वागत होती. इकडेतिकडे खोटं खोटं हसणं, लोकांची नावं लिहून घेणं, चार दोन प्रश्न आणि फोटो झाल्यावर तिला त्यात इंटरेस्ट उरला नव्हता. काही सेलिब्रिटींची परवानगी घेऊन फोटो आणि सेल्फी तिने तिथेच बसल्या बसल्या सिटी बझच्या इंस्टा पेजवर पोस्ट केले. पटापट नोटपॅड ऍपवर तिच्या लेखासाठी काही महत्त्वाचे मुद्दे लिहिले. प्रीमियरनंतरच्या पार्टीतही काही खावंसं वाटत नव्हतं म्हणून तिने फक्त एक मोहितोचा ग्लास उचलला. तिचे लक्ष सारखे हातातल्या घड्याळाकडे होते. रवी फोटो काढता काढता मध्येच तिच्याकडे संशयाने बघत होता.
म्हटल्याप्रमाणे फतेबीरने काहीतरी जुगाड करून तिला सीट्स बुक करून दिल्या. पण दिल्लीहून connecting फ्लाईट उशिरा असल्यामुळे खूप वेळ गेलाच. रिकाम्या वेळाचा काही उपयोग करण्याऐवजी गर्दीमुळे तिला काही सुचत नव्हतं. रात्री अकरा वाजता ती घरी पोहोचली तेव्हा अचानक शांत, निवांत वातावरणातून एकदम दिवसभर एअरपोर्टवर आणि विमानात बर्फात सुट्ट्या घालवून येणाऱ्या गर्दीची कलकल ऐकून तिचं डोकं उठलं होतं.
सीडर आज आधीच सोफ्याखाली झोपून गेला होता. पळून पळून दमला असणार बिचारा. तिने सोफ्यावर ब्लॅंकेट अंथरून झोपायला तयार झाली पण तिला झोप अजिबात येत नव्हती. ती उशीला टेकून गुडघ्याना मिठी घालून बसली. एकदा बोलून झाल्यावर त्याने पुन्हा तिच्या लेखाचा विषय काढला नव्हता. तिला वाटले होते तो बराच वाद घालेल, त्याच्या खाजगी गोष्टी उघड न करण्यासाठी बजावेल. कदाचित भांडेलसुद्धा.
तिने डोळे उघडून एक खोल श्वास घेतला. "मला मोकळ्या हवेत जायचंय, इथे जरा बंद बंद वाटतंय." खरं तर तिला तिच्या हृदयाचे वाढलेले ठोके जरा शांत करायचे होते. त्यांच्यामुळे खोलीतील तापमान तर आधीच वाढलेले होते.
