झोपेतून जागी होत असताना अजून तिचे डोळेही उघडले नव्हते , पण खिडकीवर टपटप आवाज ऐकला आणि उबदार पांघरुणातून उठलीच ती . तो आला होता , भेटायला , किती दिवसांनी . तिचा पाऊस ! आणि तिला त्याने साद घातली होती , त्याच्या पद्धतीनी . तिला सगळ्या त्याच्या पद्धती माहित होत्या . टपटप , रिपरिप टपक-टापक, धो-धो , टाप -टप् , तिचा लाडकाच ना तो. मग खिडकीत त्यांची गाठभेट आणि त्याच्या अजूनच उनाडक्या , अजूनच टापुर -टुपूर , ‘वेडा कुठला’ म्हणाली ती , पण तिथेच उभी राहिली . तोही जरा मग शहाणपणाची चादर पांघरलेल्या यड्यासारखा , तिला दाखवण्यासाठी म्हणून जरासा शांत झाला.

२०१६ मध्ये शास्ता डेझीच्या बिया आणून, त्याची २०-२१ रोपटी केली. त्यातली निम्मी माझ्या मोठ्या बहिणीच्या घरी Fremont ला लावली, तिथे भरपूर ऊन असल्यामुळे तिच्याकडे छान फुलतील अशी अपेक्षा होती, पण ३-४ महिन्यातच ती रोपं जळून गेली. आमच्या अंगणात मोठ्या झाडांची सावली पडते, पण मला ह्या डेझीजची खूप हौस म्हणून आमच्या अंगणात, सगळ्यात जास्त उन मिळणारा कोपरा शोधला आणि तिथे ६ रोपटी लावली. मग बागेतल्या इतर छोट्या छोट्या पूर्ण सूर्यप्रकाश मिळणाऱ्या कवडश्यात इतर रोपं डकवली. त्याला काहीही symmetry नव्हती. डेझी बर्कली मध्ये फक्त उन्हाळ्यातच उमलते, फार क्वचित कधी fall मध्ये.

ही गोष्ट आहे माझ्या आयुष्यातील सर्वात लांबलेल्या अपयश साखळीची. त्या साखळीने मला तेव्हा आणि त्यापुढील काही वर्षं चांगलंच जखडून ठेवले होते. पण आता चारेक वर्षं होऊन गेल्यावर मी एकंदर त्या सर्व प्रकरणाला हसू शकते. नव्हे, येतेच हसू! काय एकेक आठवणी!! :uhoh:

१५ एप्रिलला आमच्या घरातला एक सदस्य "लुई" याचे दु:खद निधन झाले. इथल्या बऱ्याच "मायबोली"कर मुलींना लुईची चांगलीच ओळख आहे. लुईच्या वयानुसार हळूहळू सगळ्या अ‍ॅक्टिविटीज मंदावल्या होत्या. शेवटी शेवटी त्याच्या पाठीमागून पाहिले तर त्याच्या प्रायव्हेट पार्टवर काही तरी जखमा दिसत होत्या, त्या लवकर बऱ्या होईनात.