दुपारी तीन वाजता त्याचा फोन वाजला. आज लकिली तो फ्री असताना तिचा कॉल आला होता. त्यानं खुशीतच हॅलो! म्हटलं. त्या मनमोकळ्या, स्वल्पविरामयुक्त हॅलो वरूनच तिनं ओळखलं की आज जरा वेळ आहे, वा वा. तिलाही मध्ये थोडा वेळ रिकामा सापडल्याने जरा पाच दहा मिनिटे तरी गप्पा माराव्यात या उद्देशाने अगदी ऑफिसच्या बाहेर येऊन तिनं कॉल केला होता. विषय तसा त्या दोघांनाही कधी लागत नाहीच. नुसतं बोलता बोलता वेगवेगळे विषय, लोक गुंफले जायचे. कधी सध्या नवीन काय करतोय किंवा इतर अपकमिंग इव्हेंट्स वर वगैरे बोलणं व्हायचं.
लहानपणी घरातले शाळेत सोडून जातात
तेंव्हा दोन पर्याय असतात समोर. एकतर आजूबाजूला रडणाऱ्या सगळ्यांसारखं भोकाड पसरून रडणे किंवा पाणी डोळ्यातच थोपवत शाळा सुटायच्या घंटेची वाट बघणे.
आपण दुसरा निवडतो. खरंच किती शिकतो ना स्वत:कडूनच?
परीक्षा देत देत मोठे व्हायला लागतो
एखादा पेपर जातो अवघड. वाटत झालं आता, मार्क्स कमी पडणार आणि ते तसे पडतातही.
वडील सहामाहीच्या प्रगतीपुस्तकावर सही करताना काही म्हणत नाहीत पण ते मार्क्स आपल्याच डोळ्यात खुपतात
मग पुढच्या चाचणीत आपण त्या विषयात पैकीच्या पैकी मार्क्स मिळवून ते जेतेपदाच्या निशाणीसारखे मिरवत आणतो प्रगतीपुस्तकावर.
नात्यांची एक्स्पायरी आता मला हळूहळू मान्य व्हायला लागलीये..
पूर्वी तुटतंय असं वाटलं की ते टिकवण्यासाठी अतोनात धडपड सुरू व्हायची.. हल्ली जे जसं होतय तसं होऊन द्यावं असं वाटतं.. गैरसमज नकोत यासाठी थोडा प्रयत्न असतोच..
पण तेवढंच..
लोणच्यासारखं मुरलेलं नसेल तर तुटणारच.. त्याला तर गैरसमजाची पण गरज नाही आणि मुरलेलं असेल तर कित्येक काळ एकमेकांशी बोललं नाही तरी सगळं परत पहिल्यासारखं पहिल्याइतकं सुरळीत.. मधला काळ जणू नव्हताच..
९ वर्षांपूर्वी हा लेख मायबोलीवर लिहिला होता. ३० वर्षांपूर्वी मराठवाड्यातल्या टिपिकल ब्राह्मणी घरातलं वातावरण असं या लेखात लिहिल्यासारखं असायचं. आज वाचताना नॉस्टॅल्जिक होताना वाटतं की तो भाबडेपणा तेवढा तसाच रहायला हवा होता !
आज घरोघरी गौरी आल्या असतील त्या निमित्ताने इथे शेअर करतेय :)
आमच्या मराठवाड्यात गणपतीपेक्षा जास्त महत्त्व गौरींचं. आमच्याकडे त्यांना गौराया किंवा महालक्ष्म्या म्हणतात. माझ्या लहानपणच्या आमच्या घरातल्या लक्षुम्यांच्या या आठवणी. मी आठनऊ वर्षांची असेन तेव्हाच्या.
नाच करताना एक समाधी लागते.. ती खरं तर कोणालाच सांगता येत नाही.. पण सगळ्याचाच विसर पडतो..
अगदी तैया तै पासून नवीन शिकण्याचा, आत्मसाद करण्याचा आनंद वेगळा.. ते छान जमलं की तो आनंद वेगळा..
साहित्य करताना प्रत्येक स्टेप एक नवीन काहीतरी मिळवून देते.. आणि आज जे मिळतं त्याहुन अधिक उद्या मिळतं.. स्वत: स्वत:ला सापडत जातो.. नवनवीन शोध लागतात.. अनेक जाणिवा समृद्ध होतात..
माझी नाटकाची आवड बघता मला नृत आणि नृत्यापेक्षा नाट्य हा नृत्यप्रकार आवडेल असं वाटायचं .. तो आवडतोच.. पण नृत आणि नृत्यही तेवढेच आवडतात..
तुझी आठवण येतेच रे....
तुझ्या अंगाखांद्यावर खेळत मोठी झाले. तुझ्या मातीत कित्येकदा धडपडले असेन. फुटलेल्या गुढघ्यांनी आणि रडून लाल झालेल्या डोळ्यांनीही तरी परत तुझ्याच कुशीत खेळायची धाव घेतली होती.
शाळेत गेल्यावर शिकलेली आणि पहिली पाठ झालेली गोष्ट. प्रतिज्ञा.
“भारत” माझा देश आहे.
त्यातलं ते सर्वात प्रथम येणारं तुझं नाव.
भारत.
ते अजूनही तसच येतं तोंडात.
या सुट्टीत ईंडियाला जाणार? ला उत्तर आपसूक येतं, हो भारतात जाणार आहोत.
मी आज इथे तुझ्यापासून हजारो मैल दूर.
का? मग तुझ्याजवळच राहू शकत होते कि वगैरे प्रश्न वेगळेच आहेत.
पण आजचं सत्य हे आहे कि मी तुझ्यापासून लांब आहे.
नुकताच माझा अमेरीकेतला नव्या नवलाईचा संसार सुरु झाला होता. काही कामानिमित्त बाहेर पडलो. रस्ता एका हाउंसिंग सबडिविजनमधून जात होता. उन्हाळ्याचे दिवस होते. त्यामुळे छोट्या फुलबागा बहरल्या होत्या. मला सगळेच नविन त्यामुळे गाडीच्या खिडकीच्या काचेला अगदी नाक लावून बाहेर बघत होते. एका घराच्या पोर्चबाहेर काचेचे लाल झाकणाचे काहीतरी टांगलेले दिसले. पुढे गेल्यावर तसेच एका आवारातील झाडाच्या फांदीला देखील टांगलेले दिसले.
"ते झाडाला लाल झाकणाचे बाटली सारखे काय टांगलय?" मी कुतुहलाने विचारले.
"हमिंगबर्ड फिडर." रस्त्यावरची नजरही न हटवता नवर्‍याने उत्तर दिले. कुतुहल शमायच्या ऐवजी वाढले.
निधीने रात्री झोपता झोपताच ठरवलं सकाळी उठल्या उठल्या विराजला तिला जे काही सांगायचं होत ते सांगून टाकायचं" त्याप्रमाणे सकाळी उठल्या उठल्याच निधीने कळवून टाकलच .
नेहमीप्रमाणे तीच त्या मेसेंज कडे लक्ष दिल . कोण विचारताय हे सवयीने बघण्याकरता तिने प्रोफाइल ओपन करून बघितल तर एक यंग मुलगा छानसा गोडसा. मोजके दोनच फोटो अख्या प्रोफाइल मध्ये. जास्त फोटो हि नाही आणि एकंदर प्रोफाइल वर जास्त काहीच लिहिलेल नाही पोस्ट नाहीत. सुना सुना प्रोफाइल. तिने उत्तर दिल " छानच" . थोड्यावेळाने विचारल गेलं "मॅडम एक रिक्वेस्ट करू का ? अहो जाहो केलं तर काही बर नाही वाटत मी तुम्हाला अग तुग केल तर चालेल का ?
