ऑस्ट्रेलियातील न्यूकासल तसे फारच बोअर गाव होते असे मी मागच्या लेखात सांगितले होते. तसे असले तरी तेथे काही काही फार छान रेस्टॉरंट्स होती त्यातीलच एक ब्लू वॉटर पिझ्झा होते. अगदी समुद्रकिनाऱ्याजवळ होते तिथून खूप छान देखावा दिसायचा. उन्हात चकाकणारे निळे हिरवे पाणी बघत जेवताना फार छान वाटायचे.

नवीन लग्न होऊन ऑस्ट्रेलियात गेले तोवर भारतीय आणि भारतीय चायनीज एवढ्याच cuisines माहित होत्या. पण ऑस्ट्रेलियापासून माझी सफर चालू झाली विविध खाऊगिरीचे अनुभव घेण्याची. तिथपासून आजपर्यंत अन्नविषयक माझे विचार आमूलाग्रपणे बदलेले आहेत. माझ्या रसनेला विविध प्रकारचे पदार्थ कसे खावेत ह्याचे खूप मोठे शिक्षण मिळाले. मी खादाड आधीपासूनच होते पण आता मर्मज्ञ (कॉनोसूर) होण्याचा प्रयत्न करते आहे. ह्याचे सर्व श्रेय खरेतर माझ्या नवऱ्याचे आहे. माझ्या इतकीच किंबहुना माझ्याहून अधिक त्याला खाण्याची आवड आहे. ह्या एका खूप महत्वाच्या धाग्याने आम्ही अगदी घट्ट बांधले गेलो आहोत.

आधीचा भाग

इतिहासात प्राचिन, मध्ययुगीन आणि आधुनिक हे तीन प्रमुख कालखंड.
प्राचीन आणि आधुनिक युगांच्या मधले हे युग म्हणून मध्य युग. यालाच अंध: काराचे युगही म्हटले जाते.

कसे होते हे मध्य युग, का होते अंध:काराचे?

तर इतिहास! नक्की काय म्हणजे इतिहास? अनेक काळ चर्चिला गेलेला हा विषय. त्याच्या सैद्धान्तिक चर्चेत मी इथे घुसणार नाही, आधीच म्हटलय की हा संशोधनपर लेख नाही. पण सर्वसामान्य जनतेत इतिहासाबद्दल असणाऱ्या समजांबद्दल, नावडीबद्दल, अतिरेकी आवडी बद्दल, नको इतक्या आग्रहीपणाबद्दल मला जरा बोलावसं वाटतय.
तर,

1. इतिहास म्हणजे सनावळ्या, इतिहास म्हणजे गाडलेली मढी उकरून काढणं, इतिहास म्हणजे राजांच्या गोष्टी, .....

2.इतिहास का शिकायचा? तर भूतकाळावरून काही शिकायचं, भविष्यकाळाचा अंदाज घ्यायचा, वर्तमान काळ जगताना मागील चुका न करण्याची खबरदारी घ्यायची, इतिहास म्हणजे शास्त्र/ कला/ गोष्टी,....