दंगलच्या निमिताने ग्रुपवर चर्चा झाली, ‘मुलांना त्यांच्या मर्जी विरुद्ध एखाद्या गोष्टी साठी पुश कराव का ?’ त्यावर माझं म्हणन होत ,”हो, सुरवातीला कराव लागतच, त्यानंतर जर नाहीच लागली आवड तर द्याव सोडून “ यात अनन्याच उदाहरण आलं नी सगळ्या जुन्या आठवणी निघाल्या :dd:
अनन्या जन्मत:च हायपर ऍक्टिव्ह मुलगी , प्रचंड एनर्जी होती तिच्यात ,ती दमून झोपावी यासाठी काय काय नाही करायचो पण जोवर आई बाप बेशुद्ध पडले याची खात्री व्हायची नाही तोवर ती झोपायची नाही , अगदी आमच्या पापण्या उघडून पण लास्ट ट्राय मारायची ...
नियोजित वेळी विमान मुंबईहून निघाले आणि मी हुश्श केलं. खिडकी मिळाली होती. सहज म्हणून बाहेर पाहते तो अहो आश्चर्यम ! चक्क इंद्रधनुष्य !! पावसाचे दिवस नसतांना इतकं सुस्पष्ट इंद्रधनुष्य कसं काय दिसतंय याचंच अप्रुप वाटत होतं. फक्त मुंबईच्या स्कायलाईनवरच नाही तर चक्क चेन्नई येईपर्यंत त्याने साथ केली माझी. खूप छान वाटत होतं. एकमेकांत मिसळलेले तरीही स्वतःचं वेगळं अस्तित्व जपणारे सप्तरंग. बराच वेळ न्याहाळत होते मी ते.
आज अशक्य थंडी आहे. पण आता इम्युनिटी वाढलीय. नाहीतर मागच्या वर्षी याच दिवसात मी अनेक शारिरिक आणि मानसिक ताणातून जात होते. जरा काही झालं की अंथरूण धरावं लागायचं. पळण्याची कपॅसिटी वाढलीय. मला न दिसताही, कसलाही मेकपचा स्ट्रेक नसताना माझी मीच पळताना स्वतःला छान दिसतेय. म्हणजे मला छान वाटतंय. पॉवरफुल. एक मार्ग , एक ठरलेला मुक्काम. आता कुठलं वळण घ्यावं हा विचार करायचा नाहीय हे किती बरंय. किती वेळ लागतोय हेही एक अ‍ॅप सांगतंय, मोजतंय तुमची पावलं, गती आणि प्रगती. माझ्या मैत्रिणी पुढंमागं आहेत. एकटं पळण्याचे फायदे तोटे आहेतच. आत्ता मिळून पळण्याचे फायदे दिसतायेत.
मी ते नेलपॉलिशवालं स्थळ पाहिलं. त्या दिवशी राग, नैराश्य, वैताग, त्रास अशा सर्व नकारात्मक भावनाच सोबत होत्या. घरी पोचल्या पोचल्याच मी कधी नव्हे ते वडिलांना उलट बोलले.
“ही असली स्थळं मी पाहणार नाही. कसा होता तो मुलगा?”
“अगं पण तिथे पोचेपर्यंत मला तरी माहित होता का तो कसा आहे ते?”
“वैतागले आहे मी या सगळ्या प्रकाराला.”
“बरोबर आहे तुझं. पण करायचं काय तेही सांग.”
“ते मला माहित नाही. मी आता पुण्याला येणारच नाहीये. किमान १५ दिवस तरी. म्हणजे ही कटकटच नको. मी एकटीनेच राहते. मला नाही पहायची स्थळंबिळं.”
||अथः योगानुषासनम||.... अर्थात आता योगाचे अनुशासन- अभ्यास, स्पष्टीकरण केले जात आहे!
साधारण दोन वर्षांपूर्वी, आपणाही योगासनांची परीक्षा द्यावी असं वाटू लागलं. योगासनं म्हटली की आम्हा नागपुरकरांसमोर एकच नाव येतं "श्री जनार्दनस्वामी योगाभ्यासी मंडळ" (www.jsyog.org). त्याच संदर्भात मंडळाच्या संकेतस्थळावर जाऊन 'आसन प्रवेश' या प्रमाणपत्र परिक्षेची माहिती काढली. १ मे ते ३१ मे याकालावधीत हे परिक्षावर्ग असतात व त्यानंतर प्रात्यक्षिक आणि लेखी परिक्षा असं लक्षात आलं. त्या अनुशंगाने मंडळात चौकशी केली आणि २८ एप्रिल २०१५ ला प्रत्यक्ष मंडळात जाउन परिक्षावर्गात नोंदणी केली.
माझ्या आयुष्यातील पहिल्या पुरुषांची पहिली आठवण , डोक्यात अजूनही पक्की आहे ...एक हातगाडीवाला गोदरेजचं कपाट लादलेली गाडी ओढतोय नी हा त्याच्या मागून भरभर चालतोय ...त्याच्या बोटाला लोंबकळत दोन लाल गमबुट चालले आहेत ,जे हट्ट करताहेत ,"उचलून घे मला" ...तो त्यांना म्हणतो," घेतो मी उचलून पण त्यापेक्षा एक मस्त आयडीया आहे.आपण ह्या कपाटासोबत रेस लावली तर? ते जातय आधी आपल्या घरी...की तू ?...की मी?"
काsssssय? आतापासून बरोब्बर चार तासांनी माझा मॄत्यू होणार? कसे शक्य आहे हे? काय झालेय काय मला? की मी काही गुन्हा केलाय म्हणून मला ही शिक्षा मिळणार आहे? काहीच कळेनासं झालंय. काय करु? कुणाला विचारु? कसले डॉक्टर हे मेले? असाध्य आजार असलेल्या रुग्णालादेखील तू लवकरच खडखडीत बरा होणार आहेस असं सांगितलं जातं आणि नखात रोग नसलेल्या, अजुन 'यौवनात' असलेल्या मला, तू चार तासांनी मरणार आहेस हे तोंडावर सांगून मोकळे? वेंटीलेटर नाही का हो तुमच्याकडे? निदान त्याच्यावर तरी जगवा मला आणि काही वेगळी ट्रीटमेंट देऊन वाट बघा, जर तुमच्यामते मी आजारी असेन तर. हे म्हणजे माझ्या नावाची सुपारीच दिल्यासारखं की !
अनोळखी लोकांकडून लिखाणाला मिळालेल्या प्रतिसादाच्या या काही नोंदी आहेत. काही ह्रुद्य का कायशाश्या आहेत तर काही मजेशीर आहेत. काही थोड्या डोक्याला ताप झाला वाटावं अशाही आहेत. पण जोपर्यंत आपल्या हातात नंबर ब्लॉक करणे, इमेल स्पॅम मधे ढकलणे हे पर्याय आहेत तोपर्यंत तितकासा ताप डोक्याला मी करुन घेत नाही. एरव्ही सगळं हहपुवा मोड मधे करमणूक करुन जातय ना तोवर चालसे.
हे लिहून ठेवलं पाहिजे ही आयडीयेची कल्पना खरतर ललिता प्रीतिची. काही दिवसांपुर्वी व्हॉटस ऍप चॅट करताना तिने ती बोलून पक्षी टाईप करुन दाखवली होती. आज आलेल्या फ़ोनमुळे परत त्या कल्पनेने मनात उचल खाल्ली आणि मी टायपायला घेतलं.
...