इंजियानातलं कोलंबस एक छोटंसं गाव. मुळात हे खूप जुनं गाव. 1821 च्या सुमारास याला कोलंबस हे नाव दिलं गेलं. कोलंबस नावारुपाला आलं के तिथल्या कोलंबस- मॅडिसन रेल्व लाईनमुळे. अनेक उत्पादक संस्था तिथे उभ्या राहिल्या. नोबलिट्ट स्पार्कस इंडस्ट्री ( Noblitt-Sparks Industries) , अॅरव्हिन इंडस्ट्री Arvin Industries - आताची मेरिटॉर (Meritor) , कमिन्स (Cummins, Inc)अशा अनेक इंडस्ट्रिज तिथे निर्माण झाल्या.
पूर्वतयारी
मैत्रीण वरच्या अनेक मैत्रिणींनी कित्ती मदत केली, माहिती पुरवली. आणि जुलै मधे नाही पण ऑक्टोबर मधे अखेर मी लेकाकडे पोहोचले. अगदी व्हिसा काढण्यापासून विमानात बसण्यापर्यंत बस्के, मृदुला, धारा, स्वाती २, सायो, रायगड, गौरी, मिनोती, मोनाली, लोला, मी अनु, आशुडी, चना, विनी, कविता, सन्मि, अकु,... सगळ्यांनी माझं येणं इतकं म्हणून सुकर केलं. तुम्हा सगळ्यांना थांकु थांकु थांकु
मिळकत कर अर्थात इन्कमटॅक्स भरणे, त्यासंबंधीचे वाचन, तो कसा कमी करता येईल यासाठीच्या कायदेशीर बाबी या गोष्टी आवडणार्‍या व्यक्ती विरळाच असतील. पोटापाण्यासाठी हा व्यवसाय करणारे सीए वगैरे मंडळी आणि काही हाताच्या बोटावर मोजता येतील असे लोक (ज्यात माझा नवरा मोडतो) सोडले तर हा सगळा अत्यंत कंटाळवाणा, रूक्ष प्रकार आहे हे बहुतेक सगळे जण मान्य करतील. पण जपान सरकारने या वार्षिक करभरणीला एक वेगळेच परिमाण दिले आहे. आता कर वाचवण्यासाठीची तरतूद ही अत्यंत नीरसपणे एक काम उरकून टाकल्यासारखी करावी लागत नाही तर बरेच जपानी अगदी वेळ ठरवून सगळ्या कुटुंबाबरोबर बसून हसत खेळत हा कार्यक्रम पार पाडतात.
मनीमोहोर यांचा रिटायरमेंट प्लॅनिंग वरचा लेख वाचुन मी माझ्या आईच्या रिटायर्ड लाइफ बद्दल लिहिलेला हा लेख आठवला, तुम्हा सगळ्यांबरोबर शेअर करावा वाटला म्हणुन इथे देतीये,
प्रत्येक संस्था, कार्यालय आपल्या मनुष्य बळ विकासासाठी अनेक प्रकारचे ट्रेनिंग, मीटींग्ज, सेमिनार इ. सारखे कार्यक्रम हाती घेत असते. यामुळे त्या संस्थेचा फायदाच होत असतो. पण निवृत्त होणार्‍या स्टाफला आपले निवृत्तीनंतरचे आयुष्य सन्मानाने कसे घालविता येईल याचे ट्रेनिंग देणार्‍या ज्या काही हाताच्या बोटावर मोजण्या इतक्या मोजक्या संस्था मला माहित आहेत त्या पैकी आमचं ऑफिस एक आहे याचा मला सार्थ अभिमान आहे . नुकतीच मी Retirement and Investment Planning ह्या ट्रेनिंगला जाऊन आले आणि त्याने मी अक्षरशः प्रभावित झाले आहे.
ही माझी लाडकी मदतनीस व साथीदारीण कोण ?पाहिलत का ? म्हणून तर या- या म्हणत बोलाविले ना. अहो ही माझी आवडती '' gasशेगडी '' गेली ४६ वर्षे मी ती सतत वापरत आहे. लग्ना नंतर इतक्या लवकर मला ' ती ' मिळाली आणि स्वयंपाकासाठी कोळशाची शेगडी किंवा भुसा-शेगडी किंवा स्टोव्ह या साधनांचा उपयोग जास्त करावा लागला नाही जे मला जमत नव्हते.तसेच त्या छोट्या गावात gasएजन्सी नव्हती तर एका दुकानदाराने भोपाळून आणून दिली होती व तोच दोन महिन्यांनी तिचे स्पेशल खाद्य म्हणजे नवीन सिलेंडर आणून देत असे.कालांतराने गावात एजन्सी आली.तिची बटणे फक्त एकदाच बदलली आहेत.
आज ८ डिसेंबर. तिचा वाढदिवस. पण ........
काय काय करावे काही सुचेना असं झालय. ....विचार करता करता आठवतंय आमच्या विवाहाची तारीख२१ नोव्हेंबर.आणि २७ ला आम्ही दोघे ह्यांच्या नोकरीच्या गावी गेलो होतो.सवय नसल्याने कसंबसं काम निभवत होते अन् चमत्कार झाला म्हणायचा -' ती ' आली माझ्या घरी.... आनंदी आनंद गडे.......
कामात हुश्शार असावी हे पहाताच कोणीही जाणावे अशी. देखणी देखील.येताच कामास लागली.
ही ख़ुशी कोणाबरोबर शेयर करावी हे ही उमजेना. गावात नवीन,शेजारी-पाजारी तेवढी ओळख नाही.
काही काही गोष्टी उगाचच लक्षात राहतात . कॉलेज मध्ये सुहिता म्हणून मुलगी होती. माझ्या ग्रुप मध्ये नव्हती तरी मला ती आठवते . सुहिता शांत मुलगी होती आणि अभ्यासू पण. टिपिकल चोटी गर्ल्स म्हणतात तशी पण खूप छान. कॉलेज मध्ये एक अगदी भावखाऊ ग्रुप असतो, एक अभ्यासू ,एक गरीब आणि एक ओव्हरस्मार्ट . सुहिता अभ्यासू पण सुंदर मुलींच्या ग्रुप मध्ये होती. छान होती. गोरी थोडी शॉर्टच दोन वेण्या . जराशी स्वतःच्या विश्वात असणारी. तर तिचा तसा कॉन्टॅक्ट नव्हता बरेच दिवस. मग मध्ये एकदा मी बहिणीबरोबर ग्रेट साडी खरेदीला गेले म्हणजे टीपीkल सिल्क आणि पदराच्या साड्या मुंजीसाठी हव्या म्हणून. आम्ही साड्या बघायला लागलो .
