दुपारी तीन वाजता त्याचा फोन वाजला. आज लकिली तो फ्री असताना तिचा कॉल आला होता. त्यानं खुशीतच हॅलो! म्हटलं. त्या मनमोकळ्या, स्वल्पविरामयुक्त हॅलो वरूनच तिनं ओळखलं की आज जरा वेळ आहे, वा वा. तिलाही मध्ये थोडा वेळ रिकामा सापडल्याने जरा पाच दहा मिनिटे तरी गप्पा माराव्यात या उद्देशाने अगदी ऑफिसच्या बाहेर येऊन तिनं कॉल केला होता. विषय तसा त्या दोघांनाही कधी लागत नाहीच. नुसतं बोलता बोलता वेगवेगळे विषय, लोक गुंफले जायचे. कधी सध्या नवीन काय करतोय किंवा इतर अपकमिंग इव्हेंट्स वर वगैरे बोलणं व्हायचं.
बरेच महिने चालु असलेलं प्रोजेक्ट अखेर पुर्ण झालं... खरं तर समर प्रोजेक्ट म्हणून फळांची थीम घेतलेली पण काही वैयक्तिक कारणांनी उशीर होत होत आतास झालं पुर्ण
फक्त लहान मुलांसाठीच अस नाही मोठ्या मुलीही वापरू शकतात. थीम बेस्ड पार्टीज वगैरे असतात तेव्हाही वापरता येतील. आई मुलगी, बहिणी, सख्ख्या मैत्रिणी म्हणून ही मॅचिंग करता येतील सेट. सिंगल सुद्धा छानच दिसतील. स्लीक आणि कॉम्पॅक्ट आहेत. क्लच साखळी बेल्ट लावून स्लिंग करता येतील नको तेव्हा असेच क्लच म्हणून ही वापरता येतील.
काल फारच फिराफिरी झाली होती. सुदैवाने (वा मी केलेल्यी प्लॅनिंगमुळे :P :P ) आज फार काही करायचे नव्हते. काल वेळेच्या गोंधळामुळे राहिलेली ब्ल्यु मॉस्क आज सकाळी बघायची होती आणि मग कप्पाडोकिआकडे प्रयाण.
"काक्कुआज्जी!"
ती चिरपरिचीत हाक हवेत विरते न विरते तोच फाटक सताड उघडे टाकून तो धापा टाकत आत पळत आला. फाटकाची कडी त्याचा हात जेमतेमच पुरत असे. तरी तो प्रयत्न करून फाटक उघडायचाच. ती हाक शोभाताईंनाच उद्देशून आहे हे ताडले तरी मुग्धा बैठकीत आली.
"कोण आहे? "
अंगावर जेमतेम कपडे घालून त्याच्यापेक्षा मोठ्या टाॅवेलला सावरत उभ्या त्या बटूला बघून तिला हसू आलं. तरी तिने वरकरणी सरळ चेहरा ठेवत पुन्हा विचारलं, "कोण बरं?"
"अण्ड्राग"
"काय? Android?!", नव्यानेच अभ्यासक्रमात समाविष्ट झालेला course आठवला मुग्धाला.
"नै कै. अ..न..रा..ग"
"एखादं छानसं भजन म्हण ना मुग्धा", वाती तुपात बुडवत शोभाताई म्हणाल्या.
"कुठलं म्हणु?"
"कुठलंही म्हण अगं ", अनुला जवळ घेऊन कुरवाळत शोभाताई म्हणाल्या.
"किती वेळ लावशील? मी असतो तर आतापर्यंत म्हणून देखील झालं असतं आणि प्रसाद देखील खाऊन झाला असता..देवाचा", अनुची बडबडीकडे दुर्लक्ष करून मुग्धाने गायला सुरवात केली.
"तुझी पदकमले मज शतकोटी
सोडवी जन्ममरणाच्या गाठी
तुझ्या पद-धुळीची आस देवा
नित्य नव्याने घडू दे सेवा
राहू दे तुझे आशिष पाठी
सोडवी जन्ममरणाच्या गाठी
तुझी पदकमले मज शतकोटी||"
आतून अनुला आईबाबांचं बोलणे ऐकायला येत होते.
"कुठे उधळलेत चिरंजीव? आज तरी शाळेत जाणार का?"
"राहू द्या हो. चिंगी नाहीये ना इथे. म्हणून भिरभिरलाय जरा."
'कशी गोड माझी सुमाक्का!'
मुग्धा ओट्यावर हताश होऊन बसली होती. प्यायचं पाणी आलं होतं नळाला. सर्वांना पाणी मिळावं या उद्देशाने शोभाताईंनी नळाचं connection आतवर करून घेतले नव्हते. इतर वेळी सर्व बोअरचं पाणी वापरत. नळाला पाणी आलं की ते भरून झाल्यावर शोभाताईंना एक दोन हंडे-कळशी भरून देत.
शोभाताई बाहेर गेल्यामुळे मुग्धा पाणी भरायला बाहेर आली. ओट्याच्या पायर्यांजवळच खाली नळ होता. तिने कळशी भरायला ठेवली. पण ती काही भरेचना!
कळशी भरली की भिर्रकन अनुची स्वारी तिथं प्रकट व्हायची आणि 'दिदी तेरा देवर दिवाना' - या गजरात ती पालथी करायची! किती नको म्हटलं तरी अनु कुठे ऐकणार होता?
"अनु, बाळा, जा बरं पोलीसताई कडे हा गजरा नेऊन दे बरं. विसरली वाटतं नीलू. तसंच पेरू काढून ठेवलेत. ते त्या पलिकडच्या गल्लीत राहतात ना वकीलीणबाई, त्यांना दे. पाहुणे येणारेत त्यांच्या कडे. नेशील ना व्यवस्थित? ", सुमाने विचारलं.
"होssss"
असे ओरडून पिशवी सावरत रस्त्याला लागला अनु. नेहमी प्रमाणे घराबाहेर पडताच एखादा दगड हुडकून तो ठोकारत ठोकारत चालला होता तो.
