मध्यरात्र होऊन गेली तरी आदित्य टक्क उघड्या डोळ्यांनी काळोखात वर धुरकट पांढऱ्या झुंबराकडे पहात बेडवर पडला होता. गेल्या दोन दिवसांत त्याने दाबून ठेवलेले नकारात्मक विचार आता एकटेपणात दुथडी भरून वर येत होते. काहीच तासांपूर्वी अनुभवलेल्या कोवळ्या, नवथर भावना आणि आणि त्याचा प्रॅक्टिकल अप्रोच यांची सांगड काही बसत नव्हती. एकीकडे त्याचे तिच्यावरचे प्रेम उतू जात होते, तेव्हाच दुसरे मन पाऊल मागे घ्यायला सांगत होते. त्यांच्या हृदयामध्ये निर्माण झालेला बंध तात्पुरता होता.

पहाटे पाच वाजताच उठून तो आंघोळीला गेला. आरशात बघून डोके पुसता पुसता त्याला लहानपण आठवत होते. बाबा गेल्यापासून तो पहाटे उठणे आणि दिवाळीचे अभ्यंगस्नान विसरूनच गेला होता, तेच कशाला, दिवाळीच विसरून गेला होता. एरवी फटाके नसायचे पण तो आंघोळीला गेल्यावर बाबा एक सुतळी बॉंब नक्की फोडायचा. माझा आळशी मुलगा शेवटी आंघोळीला गेssला हे जगाला कळण्यासाठी! हे त्याचं नेहमीचं कारण असायचं आणि तो आंघोळ करून आल्यावर बाबा हे हमखास बोलून दाखवायचा.

लिफ्टमध्ये शिरताच पर्समधून बॉटल काढून ती घटाघट पाणी प्यायली. थोडा श्वास घेतल्यावर तिच्या हृदयाचे ठोके जरा ताळ्यावर आले. कुणाल नेहमीप्रमाणेच चकाचक तयार होऊन आला होता. लेदर जॅकेट, महागडे शूज, त्याहून महागडं घड्याळ आणि डोळ्यावर रेबॅन. संध्याकाळी गॉगल्स!? असतात, कुणालसारखे लोक असतात! ती हसून त्याच्याशेजारी बसली. तो हँडसम होताच पण  त्याला बघून कधीच तिचे हृदय जोरजोरात धडधडले नव्हते. आदित्य आत्ता त्याच्या खोलीत बसून तिची वाट बघतोय या विचारानेच तिचे रक्त सळसळत होते.

दोन दिवसांनंतर
---

"आजकल क्या चल रहा है उर्वी?" अना मागे वळून तिच्याकडे बघत म्हणाली. ऑफिसखालच्या छोट्या सेल्फ सर्व्हिस कॅफेच्या रांगेत त्या उभ्या होत्या. लंच टाइममुळे आजूबाजूला प्रचंड घामट गर्दी होती.

"यू मीन फॉग?" म्हणत उर्वी मुद्दाम खोटं हसली.

"पीजे मत मार! आय एम सिरीयस." उर्वीची प्लेट तिच्या हातात देत अना रागाने म्हणाली.

समोरचे टेबल रिकामे होताना बघून दोघी पटकन तिथे जाऊन बसल्या. "कुछ भी तो नही. तुम क्या सोच रही हो?" उर्वी म्हणाली.

"जबसे तुम शिमलासे वापस आयी हो, कुछ अलग लग रही हो. लाईक.. हॅपीअर." व्हेज काठी रोल तोंडात कोंबत अना तिचा चेहरा निरखून बघत होती.