हे असं चालणार नाही' आदित्य मनोमन ठरवत होता. उर्वी इथे अचानक येऊन थडकली हे त्याला अजिबात पटले नव्हते. ती दिसल्यावर तिला घरातच घ्यायचे नव्हते पण ती इतकी थकलेली, गारठलेली होती की शेवटी तिला उचलूनच न्यावे लागले. त्याच्यासमोर दुसरा ऑप्शनच नव्हता. ठीक आहे, घरात आली तर आली पण तो तिला कणभरही माहिती मिळू देणार नव्हता. ना तिच्याशी कामाशिवाय काही बोलणार होता. फक्त हो, नाही मध्ये उत्तरे द्यायची आणि वादळ जरा थांबले की लगेच तिला पिटाळून लावायचे हाच त्याचा प्लॅन होता.
केबिनबाहेर पडल्यावर तिने पुस्तक उलटसुलट करून, उघडून बघितले. त्यात लेखकाचा फोटो किंवा इमेल, पत्ता वगैरे काहीही छापलेच नव्हते. नशीब नाव तरी लिहू दिलं या माणसाने! मनात म्हणत ती अनाच्या क्यूबिकलसमोर थांबली. अनाचं दिसणं सोडता ती तिवारी नाही अगदी गटणेच वाटेल. तसा चौकोनी काळ्या फ्रेमचा अर्थात स्टायलिश चष्मा तीही लावतेच. बारीकसं हसत ती अनाशेजारी जाऊन तिच्या डेस्कला टेकली.
"अना, एक बात पूछनी थी.. आदित्य संत करके एक बंदा है, नाम सुना है कभी?"
"मनीssषा, विथ टू 'ई'ज अँड टू 'ए'ज" तिच्यासमोरची हिऱ्यांनी मढलेली मध्यमवयीन बाई तिला मोठ्या आवाजात सांगत होती.
"ओकेss गॉट इट" म्हणून सवयीचे खोटे हसू चेहऱ्यावर आणत उर्वीने हातातल्या नोटपॅडवर बरोबर नाव लिहून अंडरलाईन केले. टू 'ई'ज अँड टू 'ए'ज वाल्या मनीषा मेहताने आत्ताच एका चिवित्र पेंटिंगवर दोन लाख रुपये वाया घालवले होते. ठिके, चांगल्या कारणासाठी दिले पैसे, पण तिला तिचं नावपण बरोब्बर स्पेलिंगसकट उर्वीच्या लेखात छापून आणायचं होतं.
चिंगु आणि पिंगू नावाचे दोन चतुर भाऊ बहिण होते. दोघांचेही डोळे मोठ्ठे चकचकीत होते. पंख सुद्धा आईसारखेच सुंदर पारदर्शक होते. शेपुट मात्र अजून छोटुशीच होती. हो! अजून दोघे छोटेच होते ना. त्यामुळे त्यांची शेपटीही पिटुकलीच होती. कधी एकदा मोठे होऊ आणि छान आईसारखी लांब शेपटी होईल याची दोघे वाट बघत असत.
कथा - स्वप्नाली मठकर
कथाकथन - अ‍ॅड. माधवी नाईक
पार्श्वसंगित आणि संकलन - स्पृहा साहू
निसर्गकथा : चिमण्या आणि डोंगर
हिवाळा सरत आला तसं चिमण्यांची दाणे शोधायची ठिकाणं दूरदूर व्हायला लागली. आसपासची सगळ्या शेतांची कापणी झाली. कुरणातले दाणेही संपत आले. म्हणजे अगदीच काही संपले नाहीत पण जास्त चिमण्या आल्या तर मात्र पावसाळा सुरु होई पर्यंत पुरले नसते. दूर दूर जाऊन खरंतर छोट्या चिमण्या दमून जायच्या. आता जवळच्या जवळ एखादी खाण्याची सोय करायला हवी हे सगळ्यांनाच वाटत होतं.
त्याने हातातला लोणी माखलेला, कुरकुरीत पावाचा शेवटचा तुकडा हळूच प्लेटमध्ये ठेवला आणि समोर खाली मान घालून, शांतपणे हळूहळू जेवणाऱ्या तिच्याकडे पाहिलं. गळून पातळ झालेले पण हनुवटीएवढ्या बॉबमध्येही छान दिसणारे तिचे काळेपांढरे केस, त्याला कायम प्रेमात पाडणारे तिचे निरागस करवंदी डोळे, हल्ली त्या डोळ्यांखाली कायमचा काळसर रंग चिकटलाय, घराबाहेर न पडल्याने क्रेप पेपरसारखी चुरमटलेली पातळ गोरी त्वचा, तिच्या बारीकश्या लाल टिकलीखालची याआधी फक्त चिडल्यावर चमकून जाणारी हिरवट शीर आता कायमची उठून दिसायला लागली होती. कमी हिमोग्लोबीनमुळे ओठ फिकुटले होते.
काहीतरी नवीन करून पाहायचं आहे आणि मुलांच्या सर्जनशीलतेला वाव द्यायचा आहे तर मग त्यांना ऑनलाइन अनिमेशन व्हिडियो बनवायला सांगू शकता.
मुलांची स्वतःची कल्पना , स्वतःच किंवा मित्रमैत्रिणीच स्क्रिप्ट आणि त्यानुसार ऑनलाइन अनिमेशन मुव्ही बनवता येते.
मुलांचा व्हिडीओ झाला की तुम्ही
Http://www.digitaljatra.com वर
जाऊन त्यांची प्रवेशिका पाठवू शकता. आणि तो व्हिडीओ व्हॉटसअप वर पाठवू शकता.
विषय - कोरोना आणि मी
भाषा - मराठी , हिंदी, English किंवा मुकपटही चालेल.
व्हिडीओ सिलेक्ट झाल्यास बक्षीस देखील आहे.
