प्रीमियरचा अक्खा इव्हेंट ती ऑटो पायलटवर असल्यासारखी वागत होती. इकडेतिकडे खोटं खोटं हसणं, लोकांची नावं लिहून घेणं, चार दोन प्रश्न आणि फोटो झाल्यावर तिला त्यात इंटरेस्ट उरला नव्हता. काही सेलिब्रिटींची परवानगी घेऊन फोटो आणि सेल्फी तिने तिथेच बसल्या बसल्या सिटी बझच्या इंस्टा पेजवर पोस्ट केले. पटापट नोटपॅड ऍपवर तिच्या लेखासाठी काही महत्त्वाचे मुद्दे लिहिले. प्रीमियरनंतरच्या पार्टीतही काही खावंसं वाटत नव्हतं म्हणून तिने फक्त एक मोहितोचा ग्लास उचलला. तिचे लक्ष सारखे हातातल्या घड्याळाकडे होते. रवी फोटो काढता काढता मध्येच तिच्याकडे संशयाने बघत होता.
म्हटल्याप्रमाणे फतेबीरने काहीतरी जुगाड करून तिला सीट्स बुक करून दिल्या. पण दिल्लीहून connecting फ्लाईट उशिरा असल्यामुळे खूप वेळ गेलाच. रिकाम्या वेळाचा काही उपयोग करण्याऐवजी गर्दीमुळे तिला काही सुचत नव्हतं. रात्री अकरा वाजता ती घरी पोहोचली तेव्हा अचानक शांत, निवांत वातावरणातून एकदम दिवसभर एअरपोर्टवर आणि विमानात बर्फात सुट्ट्या घालवून येणाऱ्या गर्दीची कलकल ऐकून तिचं डोकं उठलं होतं.
सीडर आज आधीच सोफ्याखाली झोपून गेला होता. पळून पळून दमला असणार बिचारा. तिने सोफ्यावर ब्लॅंकेट अंथरून झोपायला तयार झाली पण तिला झोप अजिबात येत नव्हती. ती उशीला टेकून गुडघ्याना मिठी घालून बसली. एकदा बोलून झाल्यावर त्याने पुन्हा तिच्या लेखाचा विषय काढला नव्हता. तिला वाटले होते तो बराच वाद घालेल, त्याच्या खाजगी गोष्टी उघड न करण्यासाठी बजावेल. कदाचित भांडेलसुद्धा.
तिने डोळे उघडून एक खोल श्वास घेतला. "मला मोकळ्या हवेत जायचंय, इथे जरा बंद बंद वाटतंय." खरं तर तिला तिच्या हृदयाचे वाढलेले ठोके जरा शांत करायचे होते. त्यांच्यामुळे खोलीतील तापमान तर आधीच वाढलेले होते.
'हे असं चालणार नाही' आदित्य मनोमन ठरवत होता. उर्वी इथे अचानक येऊन थडकली हे त्याला अजिबात पटले नव्हते. ती दिसल्यावर तिला घरातच घ्यायचे नव्हते पण ती इतकी थकलेली, गारठलेली होती की शेवटी तिला उचलूनच न्यावे लागले. त्याच्यासमोर दुसरा ऑप्शनच नव्हता. ठीक आहे, घरात आली तर आली पण तो तिला कणभरही माहिती मिळू देणार नव्हता. ना तिच्याशी कामाशिवाय काही बोलणार होता. फक्त हो, नाही मध्ये उत्तरे द्यायची आणि वादळ जरा थांबले की लगेच तिला पिटाळून लावायचे हाच त्याचा प्लॅन होता.
डोक्यात साठलेले सगळे काही वर्डपॅडवर उतरल्यानंतर तिला एकदम रिते रिते वाटायला लागले. इथे तिथे पडलेल्या दोन तीन वस्तू जागच्या जागी ठेवल्यावर तिला कंटाळा आला. नेटवर्क असते तर अनाबरोबर गप्पा मारता आल्या असत्या. ट्रिप प्लॅन करायला वेळ मिळाला असता तर तिने निदान किंडल तरी न विसरता बॅगेत टाकले असते. बरेच जर-तर सिनारिओ कल्पून तिला अजूनच कंटाळा आला.
इतक्या पहाटे उठून बाहेर इतका वादळी वारा असताना बर्फात तो काय करायला गेला होता काय माहीत. तिने उठून नकळत गरम चहाचा दुसरा कप भरला. समोरच्या खिडकीतून लांबवर दिसणारे उंच हिरवेगार देवदारसुद्धा आता पांढराशुभ्र बर्फ पांघरून झोपले होते.
लॅच उघडून त्याने आत पाऊल टाकताच त्याच्या मागोमाग आलेला सीडर पळत तिच्या पायापाशी आला, तीपण लगेच गुडघ्यावर खाली बसून तिच्या नवीन मित्राशी खेळायला लागली.
ती चक्क इतक्या लवकर उठून किचनमध्ये काम करते आहे! हातातली काठी दारामागे ठेऊन तो स्टुलावर बसला. गुडघ्यापर्यंत येणारे जड बूट काढता काढता तो आश्चर्याने बघत होता.
पुढे काही बोलण्यापूर्वी तिने भुवया उंचावून सीडरकडे पहात त्याचं ऐकतेय असं दाखवलं.
तोही प्रॉम्प्टली तोंड पाडून काय येडी पोरगी आहे असे एक्सप्रेशन्स देत होता!
"हम्म मी आधी म्हटल्याप्रमाणे अख्या जगाला ऑन माय ओन मागचा माणूस कसा आहे ते जाणून घ्यायची उत्सुकता आहे. त्यांच्यालेखी तो एक सर्व्हायवर, एक हिरो आहे. पण तो नक्की काय चीज आहे हे त्यांना अजूनही माहीत नाही."
