नवीन मालकांना घर सोपवण्याआधी ते थोडंसं आवरून पुसून देण्याची जबाबदारी त्रिशा मीनाक्षी ने घेतली होती. आदल्याच दिवशी त्यांनी सुमंतांकडेच आधी कामासाठी असणाऱ्या बाईला आजचा वेळ देऊन ठेवला होता. सोसायटीत असं एक दिवस एखाद्याच कामासाठी तयार होणारी बाई मिळणे कठीण होते, त्यामुळे ही जुनी बाई हमखास येईल म्हणून हिला मीनाक्षीने सांगून ठेवले होते आणि त्यामुळे तिचा नंबरही घेऊन ठेवावा असे तिला वाटले नव्हते. तिची वाट पाहात त्या दोघींनी तिथेच हॉल मध्ये जमिनीवर बसकण मारली.
" किती भकास झालं हे घर एकाएकी" मीनाक्षी चहूबाजुंना पाहात म्हणाली.
तुम्ही लोक खरंच निघून चालला आहात, मला विश्वासच बसत नाहीये. आम्हाला अजिबात करमणार नाही " त्रिशा सुमंत काकूंचा हात हातात घेत म्हणाली.
"काकू खरंच.. रद्द करा शिफ्टिंग बिफ्टिंग, तुमचं घर आमच्यासाठी सेकंड होम आहे! काका, तुम्ही, अजय, दिशा तुम्ही सगळे फॅमिली आहात. मी तर नाही जाऊ देणार तुम्हाला, बस ठरलं" मीनाक्षी डोळ्यात पाणी आणत म्हणाली.
"पोरींनो आता मी काय करणार, इथून पुढे जिकडे अजय, तिकडे आम्ही. मला मेलीला तरी कुठे सोडावं वाटतंय हे घर, तीस वर्षे राहिलीये मी या शहरात आणि या घरात पंधरा वर्षे. तुम्ही दोघी पोरी आल्यापासून तर मला मुलीच मिळाल्या" काकू म्हणाल्या
"खरंच! त्याचा खरा झगडा स्वतःशीच आहे."
तिने मान्य केले होते. तिच्याइतक्याच त्रासातून तोही जात होता. तिला दिवाळीत झालेल्या त्यांच्या गप्पा आठवत होत्या. एकमेकांना सांगितलेली त्यांची स्वप्नं कितीही वेगळ्या वातावरणात राहिले तरी एकमेकांसारखीच होती. त्यांच्यात न सांगता येण्यासारखा एक बंध निर्माण झाला होता. तरीही ती कदाचित त्याच्या प्रेमात वेडी झाल्यामुळे असा विचार करायची शक्यता होती. पण जर आदित्यला मनापासून ह्या नात्याबद्दल शंका असेल आणि तिच्यापासून लांब रहायचे असेल तर ती त्याच्या वाटेत येणार नव्हती. ती विचारात पडली होती.
सकाळी उठल्याबरोबर उर्वीने पहिलं काम कुठलं केलं असेल तर माया कासेकरांना कॉल करून त्यांना भेटायची वेळ ठरवली. सकाळपासून आईबाबांबरोबर मजेत वेळ कसा गेला ते तिचे तिलाच कळले नाही. आईच्या हातचे चविष्ट खाणे-पिणे, गप्पा आणि झोप एवढाच एक कलमी कार्यक्रम रिपीट मोडवर सुरू होता.
चार वाजता भेटायची वेळ होती त्यामुळे ती साडेतीनला घरातून निघाली. कार पार्क करून येईपर्यंत मायाकाकू दार उघडून पायरीवर तिची वाट बघतच थांबल्या होत्या. बाहेर अरोकारीयाच्या पाच फुटी झाडाला त्यांनी बारीक पिवळे फेअरी लाईट्स गुंडाळले होते. उर्वी आल्यावर तिच्या खांद्यावर थोपटून त्या आत घेऊन गेल्या.
हे असं चालणार नाही' आदित्य मनोमन ठरवत होता. उर्वी इथे अचानक येऊन थडकली हे त्याला अजिबात पटले नव्हते. ती दिसल्यावर तिला घरातच घ्यायचे नव्हते पण ती इतकी थकलेली, गारठलेली होती की शेवटी तिला उचलूनच न्यावे लागले. त्याच्यासमोर दुसरा ऑप्शनच नव्हता. ठीक आहे, घरात आली तर आली पण तो तिला कणभरही माहिती मिळू देणार नव्हता. ना तिच्याशी कामाशिवाय काही बोलणार होता. फक्त हो, नाही मध्ये उत्तरे द्यायची आणि वादळ जरा थांबले की लगेच तिला पिटाळून लावायचे हाच त्याचा प्लॅन होता.
"अगर उसे बात करनी है, तो वो मुझे कॉल कर सकता है." ती शांतपणे म्हणाली.
"ये मै तो उसे नही कहनेवाला."
हम्म बरोबर, तो कुणाचे सल्ले ऐकतच नसणार.
"तुम जो उसका इंटरव्ह्यू लेने गयी थी, ये सब उसके बारेमे तो नही है? क्यूँकी वो कल, मैने उसे एक चान्स दिया था, उसका करियर सेट हो जाता लेकीन उसने ना कहां.. ऐसे कुछ बडबडा रहा था. मेरी कुछ समझमे नही आया."
"हम्म, उसीके बारेमे है सब. मै अभी सब तो बता नही सकती लेकीन तुम्हे पॉसिबल हुआ तो उसे मेरा इक मेसेज जरूर दे देना. उससे कहना मै एक भी वर्ड तब लिखुंगी जब वो मेरे सामने बैठकर मुझे फेस टू फेस आन्सर्स देगा. नही तो फर्गेट इट."
ती खेळतेय तो एक जुगारच आहे हे तिला समजत होते. जोपर्यंत तिला आदित्यकडून काही कॉन्टॅक्ट होत नाही तोपर्यंत शांत बसावे लागणार होते. इतके करूनही ती पूर्णपणे चुकीची असण्याचीही शंभर टक्के शक्यता होती. सध्यातरी हा फक्त एक वेटिंग गेम होता. किती काळासाठी ते कोणीच सांगू शकत नव्हते.
तो खूप वेळ तिच्याकडे टक लावून बघत राहिला. त्याचे खांदे झुकले होते, चेहरासुद्धा उतरला होता. शेवटी एक लांब श्वास टाकून त्याने तोंड उघडले. "सॉरी उर्वी. आय डोन्ट लव्ह यू."
"आता कोण खोटं बोलतंय?" अर्धवट हुंदका देत ती बारीक आवाजात म्हणाली. तिच्या पायाखालची जमीन निसटून जातेय असा भास होत होता. जणू काही ती एखाद्या महापुरात सापडून कशीबशी तरून रहातेय.
"ओके, ओकेss हाँ, आदित्यही है! ललित उसका पेट नेम है." उर्वीने कबूल करून टाकले.
"हां! यू वर फूलिंग मी!और तुम्हे लगा मै ये बिलीव्ह करूंगी." अना डोळे फिरवत म्हणाली.
"अना तुम्हे याद है, तुमने ही एक बार कहा था की आदित्य यहां मुंबईमे हमारी आँखोंके सामने होगा और किसीको पता भी नही चलेगा. गेस व्हॉट! वैसेही हुआ, किसीको पता नही चला!" ती दात दाखवत म्हणाली.
