रविवारी सकाळी शिल्लक एकुलत्या एक गेस्टने चेकआऊट केल्यावर पलाश कामाला लागला. लग्न जरी पुढच्या मंगळवारी असले तरी तयारीला दिवस खूप कमी होते. कोल्हापूरला नेहमीच्या दुकानात कॉल करून त्याने ग्रोसरीची ऑर्डर दिली. भटजींची तारीख बुक केली. गावात पक्याला झेंडूची फुले, आंब्याच्या डहाळ्या, केळीचे खांब आणि पाने, गुलाबाचे हार वगैरे लिस्ट दिली. संध्याकाळच्या कॉकटेल पार्टीसाठी ऑर्किड्स बूक करून ठेवली. ड्रिंक्सची लिस्ट दुकानात पाठवली. फेटेवाला आणि मेहंदीसाठी गावातली एक मुलगी सांगून ठेवली. आता फक्त पार्टीसाठी वेडिंग केक शिल्लक होता.
कधी नव्हे तो वेधशाळेने दिलेला वादळी पावसाचा इशारा जांभूळवाडीत तरी आज खरा ठरला होता. सकाळपासून फिरून फिरून येणारा सोसाट्याचा वादळी वारा, शब्दशः मुसळधार पाऊस आणि या दोहोंचा मिळून ऐकू येणारा रौरव यात समोरच्या माणसाचे बोलणेही ऐकू येत नव्हते. जागच्याजागी स्प्रिंगसारखी हलून कंबरेतून वाकणारी भलीमोठी झाडे आजपर्यंत कोणी पहिली नव्हती. माडा पोफळींची झुलून झुलून वाताहात झाली होती. झाडांवर तयार फुले, फळे तुटून चिखलात पडून अजूनच राडा झाला होता. रस्त्यातून तांबडेलाल चिखलमिश्रित पाणी फुफांडून वहात होते. आजूबाजूच्या घरांवरचे पत्रे ताडताड उडून गर्जत होते. काही घरांची कौले उडून गेली होती.
#16, Sea Rock Society, Yari Road, Versova, Mumbai 400061
हातात सेलफोनवरचा पत्ता आणि डफल बॅग घेऊन तो त्या लहानश्या काळ्या लोखंडी गेटकडे तोंड करून उभा होता. टॅक्सी त्याला सोडून जाऊन पाच मिनिटे तरी झाली होती. कंपाउंड वॉलवर लपेटलेल्या गणेशवेलीवर लालचुटूक फुले बहरली होती. दारासमोरच्या झाडाला फेअरी लाईट्स गुंडाळून सजवले होते. दुसरीत असतानाचा ख्रिसमस! आठवून नकळत तो हसलाच.
'आपल्यामधली मौनाची दरी पसरतच चालली आहे आणि मी त्या गर्तेत खोल खोल जातोय.'
आदित्यने डायरीचे पहिलेच पान उघडले होते. दुपारचा चहा झाल्यावर बाबांच्या कपाटातली पुस्तके खालीवर करून बघताना मध्येच त्यांची डायरी त्याच्या हाती लागली होती. त्यांच्या वैयक्तीक गोष्टी वाचू नये असा एक विचार एकवार त्याच्या मनात चमकून गेला पण आता बाबा नाहीत तर काय हरकत आहे म्हणून त्याने डायरी बाहेर काढलीच. बाबांच्याच आरामखुर्चीत बसून त्याने डायरी उघडली.
कांगडा टीच्या चौकोनी डब्यातून आदित्यने किटलीत चहा घातला. उकळत्या पाण्यात हलकेच पसरणारा सोनसळी रंग पहात त्याने आलं ठेचून दोन तुकडे घातले आणि खूष होत किटलीवर दरवळणाऱ्या वाफेत नाक खुपसून खोलवर श्वास घेतला. किटलीवर झाकण ठेवताना समोर काचेतून त्याची नजर लांबवर पसरलेल्या हिरव्यागार देवदारांच्या दाटीतून खळाळत्या बस्पाच्या प्रवाहापर्यंत गेली. उन्हात चमकत्या पाण्याकडे पाहता पाहता त्याला तो दिवस आठवला...
चिठ्ठी भाग-
"ए आमची चिठ्ठी कुठंय?", हनीने मोठ्या उत्सुकतेने विचारलं. बनीने चिठ्ठीच्या भेंडोळ्याला हात घातलाच होता आणि तेवढ्यात अनु ओरडला- "ए नको. तुमचं काही नाहीये तिथं".
"तू आम्हाला नाही लिहिलीस चिठ्ठी? आम्ही डॅडूला सांगू तुझं नाव. कट्टी जा!", असं म्हणून बनीने निषेध जाहीर केला व ते भेंडोळं शोभाताईंकडे दिलं व नेहमीच्या शिरस्त्यानुसार त्या भोकाड पसरून घरी निघाल्या.
"अरे पण, चिठ्ठी लिहिली तर समजायला तुम्हाला वाचता तरी येतं का? हिंदी समजतं का?", इति अनु.
"हो हो. सगळं येतं आम्हाला. तुझ्या पेक्षा जास्तच. आधी अक्षर सुधार जा!", हनी ओरडून पळाली.
"म्हणजे?
देवबाप्पा, कुछ कुछ होता है आणि त्याखालपासून सुरू होऊन चिठ्ठीच्या शेवटच्या टोकाकडे निर्देश करणारा बाण?
याचा अर्थ काय शेठ?"
जयंतानं असं विचारताच सगळ्यांचेच डोळे अनुकडे लागले.
अनु मात्र त्यात काय मोठंसं असा भाव चेहर्यावर आणून सांगू लागला.
"बाबा, पहिली चिठ्ठी देवबाप्पाला लिहायची होती. पहिलं कुठलंही काम देवबाप्पाच्या चरणी असं काकुआज्जी म्हणतात ना? मग?
आणि चिठ्ठी नेहमी हिंदी मध्येच लिहितात किनै. म्हणून लिहिलं तसं". अनु आता शोभाताईंकडे वळून बोलत होता.
