मागू तुज प्रित कशी
अचपळ मन माझे
हृद्यातील वीज वेडी
उत्सुक पडण्या परि

पाहू कसे रुप तुझे
दिपले नयन माझे
कोसळे वर्षा अवेळी
अवाक स्तब्ध त्यात मी

चंचल नजर तुझी
स्थिर राही क्षणभरी
नाहतो नखशिखांत
मंत्रमुग्ध भ्रांतचित्त

हासती गुलाब गाली
आवाहने देती किती
हलकेच जाता पुढति
जाग नयनात येई

पाहतो जागेपणी मी
स्वप्ने तुझी भारलेली
प्रित वेडी हृद्यातली
परि येई ना ओठी

( कविन, घे बाई :winking: )

वाईचा कृष्णाघाट
त्रिपुरी पौर्णिमेची रात
तू आणि मी आणि
कृष्णेच्या गाभ्यातल्या
किती साऱ्या आभा ...

मिणमिणणाऱ्या पणत्या,
आकाशातल्या तारका,
अन कृष्णे मधे उतरलेले
त्यांचे मंद मंद
प्रतिबिंब...

तुुझ्या-माझ्या डोळ्यामधी
तेवणाऱ्या ज्योती
मनातला जादुभरा
कसा आसमंत
लख लख श्रीमंत!

कैद करतोस माझे शब्द
तुझ्या स्पर्शाच्या वळणांनी
नि फुलवतोस अबोलीचं वन!

माझ्या जवळचे सारे
स्पर्शमणि काबिज करून,
हवे तसे झुलवून;
माझ्या बंद पाकळ्या
पुरेपूर सुगंधित करून,
कठिण करून टाकतोस
सारं काही...

काठावर उभं राहणं,
... झोकून देणं,
वा वाहून जाणं ही...!

( प्राची रेगेची ही कविता वाचून झब्बू द्यावासा वाटला. म्हणून ही कविता, १९८८मधे झालेली, त्या वयानुरुप बाळबोधच आहे पण घ्या चालवून)

तुझ्या डोळ्यातली स्वप्नं
मलाही दिसावीत...
चांदण्यांनी तुझाही हात
पोळला जावा
असं का व्हावं
आपल्या भेटीत?

तुझ्या गाडीचा ते
धुंद वेग
माझ्या केसातला तो
गंधीत मरवा
नागमोडी रस्त्याची
मायावी वळणे
घनदाड झाडांची
वेडी माया... सांग ना...

तनमनातून आलेले
तुझे शब्द
भावनांनी ओथंबलेले
माझे सूर
अस्वस्थ करणारी
तुझी नजर
"आवर ना" म्हणणारी
माझी वीज...सांग ना...

वाळूवर उमटणारी
भरीव गाज