वय वर्ष दहा पर्यंत (म्हणजे पाचवीत हो )आम्ही दोघी अगदी जीवश्च्य कंठश्च्य मैत्रिणी.दोघी हातात हात घालून शाळेत जाणार. एकमेकींचे डबे वाटून खाणार. मला लागल की तिच्या डोळ्यात पाणी तिला लागल की माझ्या डोळ्यात पाणी वगैरे. सहावीत असताना तिच्या वडिलांची बदली झाली पुण्याला. जाताना आम्ही अगदी गळ्यात गळे घालून भरपूर रडून घेतलं.आपल तिच्याविना यापुढे कस होणार म्हणून दोघींचा जीव अगदी कासावीस झाला आणि ती पुण्याला निघून गेली. मला तिच्या शिवाय करमेना तिला माझ्या शिवाय. एकदम उदास उदास वाटायला लागल.रोजची काम आवरत होतोच पण त्यात मजा येत नव्हती.पण शेवटी नाईलाज पण होता.

ऑफिसातला एक नेहमीचा दिवस . कटकट करणारे सीनियर्स , नेहमीच्या डेडलाईनची रडारड , एसीची गोठलेली हवा , या सर्वात डोक्यात प्रश्नांचं भेंडोळ जमलेल असताना चेहऱ्यावर दिसू न देण्याची कॉर्पोरेट कसरत करत असलेले आपण . एका क्षणी डोक्यातल काहूर चेहऱ्यावर पसारायला सुरुवात होते. स्क्रीन धूसर दिसू लागते . डोळे जड होतात . पटकन फ्रेश होऊन येण्याच्या नावाखाली पाऊले वॉशरूमची वाट चालू लागतात . पण तिथून येऊनही काही होत नाही . सुरुवातीचं लो फिलिंग आता सिंक होऊनच थांबणार काय इतपत प्रकरण येतं .

आणि तेव्हाच टिंग टॉंग होतं .

अजूनही आठवतात ते दिवस. नुकती थंड होत होते मी. पोटातली आग अजूनही ढवळायची, वर वर यायची. पण मग आकाशातून तू पाझरु लागला, अन तुझ्या शिडकाव्याने शांतवत गेले मी. मग किती तरी काळ असाच गेला. मी, अन हळूहळू वाढत गेलेले तुझे कोसळणे.
अन मग अचानक काही हलले उदरात. आधी वाटले, तीच ती आग. पण नाही, हे काही वेगळे होते. काही शांत करणारे, अगदी तुझ्या सारखे, मनाला शांत करणारे, मन तृप्त व्हावं असं काही. ती जाणीव, पहिली जाणीव माझ्या स्त्रीत्वाची. काही रुजत होते, वाढत होते, आत आत, उदरात.अस्तित्वाची एक नवी अनुभुती.